HOE DE SOCIALE ISOLATIE MIJ NA RUIM 2 WEKEN VERGAAT!

OUDERENPSYCHOLOOG SARAH BLOM

Sarah Blom ontwikkelde muziektheatershow DAG MAMA met lezing en workshop, die inmiddels al meer dan 300.000 mensen heeft mogen helpen in het omgaan met dementie de afgelopen 5 jaar. Eerder schreef ze ook een bestseller vol tips over omgaan met dementie ‘JIJ bent toch mijn dochter. Dit boek over omgaan met dementie heeft vele harten mogen raken met kennis en inzichten.

VERBONDEN MET TANTE DRIEKA

Ik sta voor de spiegel en bekijk mezelf van top tot teen. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat ik verander, of beter gezegd mijn lichaam verandert. Ik ontdek haar op plekken waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Langzaam maar zeker lijkt mijn lichaam zich op te maken voor een heuse winterslaap van 3 maanden, wat met het oog op het stralende zonlicht buiten nogal vreemd is. Mijn lichaamshaar groeit. Onder mijn oksels, op mijn benen, op mijn bovenlip.
Ik krijg een snor en gek genoeg voel ik mij hierdoor meer en meer verbonden met mijn oudtante Drieka uit Brabant.

MIJN BOVENLIP IN QUARANTAINE

Tante Drieka. Ik heb haar minstens al 30 jaar niet gezien, maar als kind heeft ze bovenmatig veel indruk op mij gemaakt. Iedere zondag bezochten we als vijfkoppig gezin mijn opa en oma in Maarn. En heel af en toe was ook mijn tante Drieka daar, samen met haar moeder Bettie. Het was een opvallend stel. Beiden steevast gehuld in een oversized bloemenjurk en beiden voorzien van een grote snor op de bovenlip. Als klein kind intrigeerde mij dit enorm. Een vrouw met grote snor. En nu mijn bovenlip in quarantaine is, voel ik mij met haar verbonden.

Normaliter zou ik direct in mijn auto stappen om hars strips en scheermesjes te halen maar nu de regering mij heeft opgeroepen om enkel de deur uit te gaan als het écht moet, blijf ik maar even thuis. En dringen zich herinneringen aan mij op, die zich eerder stilletjes in de hoeken van mijn geheugen hadden opgehouden. Mijn tante Drieka.

Hoe zou het haar vergaan? Hoe zou zij dit probleem aanpakken?
Zou ze überhaupt nog leven? En zo nee, hoe zou ze er dan in de kist bijgelegen hebben? Zouden ze de snor gewoon hebben laten staan of zou haar partner een scheermes ter hand hebben genomen om Drieka alsnog ‘for once and for all’ van haar vacht te ontdoen. Het zijn vragen die zich in quarantaine tijd plots aan mij opdienen. Ik schaam mij ervoor. Alsof ik geen belangrijkere zaken aan mijn hoofd heb.

WE KOMEN DICHTER TOT ELKAAR

En terwijl mijn lichaam zich langzaam klaarmaakt voor een glansrol in één van de boeken van ‘de stam van de holenberen’, zie ik mijn huisgenoten eenzelfde transformatie ondergaan. Mijn broer David (36) loopt iedere dag door het huis als een heuse marathonloper zonder conditie en mijn broer Misha(39) als een pool zonder bier. De enige die zich nochtans verzet tegen deze vergankelijkheid is mijn moeder. Als Brigitte Bardot flaneert ze door haar grote hoeve. En vraag je voor wie ze doet, antwoordt ze steevast ‘voor jullie’
Ja, het is een vreemde tijd. En toch heb ik het idee dat we dichter tot elkaar komen. We voelen ons sterk met elkaar verbonden. En belangrijk, we zetten meer dan ooit ons beste beentje voor, wetende dat we het vermoedelijk nog wel een tijd met elkaar uit moeten zien te houden. Toch zeker tot 1 juni van dit jaar. We proberen deze tijd te benutten om af te rekenen met onze onhebbelijkheden. Het komt niet enkel het huiselijke klimaat sterk ten goede, maar ook merk ik hier en daar wat persoonlijke groei en dan heb ik níet over mijn beharing. Ik zou het u zeker aanraden. Kom de donkere kant van je persoonlijkheid onder ogen en probeer hier iets aan te doen. Dit is de tijd.

Lieve mensen, ik ga stoppen. Ik heb een receptje op internet gevonden waarmee je zelf hars kunt maken, suikerhars wel te verstaan. Puur natuur. Misschien heeft u er ook nog iets aan. Laat het mij weten!