Of ik even langs meneer Kortmeijer wil gaan. Op kamer 63. Hij heeft zojuist een woedeaanval gehad en zijn kamer kort en klein geslagen.
Hij woont sinds twee weken in verpleeghuis Zeldenrust. ‘Ik kan hem thuis echt niet meer aan’, zei zijn vrouw onlangs met tranen in haar ogen op de zusterpost. Het is dan ook een behoorlijk grote man, met zijn 1 meter 95, brede armen en knokige schouders.
Kamer 63, ik ben gearriveerd. Achter de deur hoor ik een hoop gevloek en getier. Ik klop aan. Geen antwoord. En dus klop ik nog een keer. Dan gaat de deur met een grote zwaai open.
‘Wat zijn het toch een stelletje kutwijven!’
Er lopen grote zweetdruppels over de wangen van Kortmeijer. De lampen van zijn kamer liggen op de grond en in de badkamer ligt het gehaakte bloemensprei van zijn vrouw. ‘Vind ie mooi’ had ze laatst gezegd.
‘Kutwijven, kut kut kut’
‘Oh ik dacht dat u het snollen vond?’, antwoord ik.
‘Die kutmedicijnen, ik moet ze niettttttt!”
‘Krijg u ook die paarse pillen nog?’, vraag ik geïnteresseerd.
Meneer Kortmeijer heeft een behoorlijk arsenaal aan pillen in bijna alle kleuren van de regenboog, Hij wordt er in ieder geval niet vrolijker op. Dat is duidelijk.
‘Paars, roze, blauw, zit niet zo stom te lullen! Ik slik veel te veel!’
Dat is waar. Je kunt er ene kudde olifanten mee sederen. Het is een wonder dat Kortmeijer niet gevloerd naast zijn lamp ligt.
‘U slikt ook nog altijd die pillen voor uw bloeddruk?’
Meneer Kortmeijer, vuurrood van opwinding inmiddels, antwoordt ferm: ‘ik heb helemaal geen last van mijn bloeddruk, wie zegt dat?!’
‘De arts’
‘De arts…de arts…. die debiele kleuter zeker.
Bloeddruk!!! Laat mij niet lachen. Klootzakken, klerelijers. En wat mot jij hier eigenlijk ? wie heeft jou gestuurd?’
‘Diezelfde arts waar u het net over heeft’.
‘Die arts stuurt jou, wat een smerige klootzak. Om jou te sturen!’
‘Hij zei; ga even langs bij meneer Kortmeijer, hij is woest’.
‘Ga even langs bij meneer Kortmeijer, ga even langs meneer Kortmeijer’
‘U zou erg boos zijn’
‘Ik boos! Wie zegt dat? Ik ben helemaal niet boos! Idioten!’
‘U bent helemaal niet boos’.
‘Ben je achterlijk of zo? Dat zeg ik toch?!’
‘Het spijt mij meneer Kortmeijer, echt enorm. ik zit er helemaal naast. U bent niet boos’.
‘Nee! Trut!’
‘U bent gewoon een man vol passie!’
‘Ja!’
‘Die weet wat hij wil én niet wil!’
‘Ja!’
‘Die je geen rats voor de ogen moet draaien!’
‘Inderdaad!’
‘En écht niet voor de gek kunt houden!’
‘Precies!’
‘Een man van duidelijke taal! Meneer Kortmijer, heel eerlijk, dat kunnen we hier wel gebruiken. U houdt de boel hier een beetje scherp!
‘Klerezooi hier!’
‘Wat u zegt, meneer Kortmeijer, wat u zegt!
Zullen we die lamp daar maar weer even rechtop zetten? Toch zonde van zo’n lamp of niet?’.
‘Doe maar’.
‘En die foto hoort hier?’
‘Ja, daar! Op het kastje!….’
‘En wat doen we met die stoel? Het is wel wat moeilijk zitten zó, ondersteboven. Kijk maar, meneer Kortmeijer. Ik plof even neer tussen de stoelpoten. ‘Dit zit toch écht voor geen meter’.
‘Geef mij even een hand meneer Kortmeijer, dan zetten we hem samen rechtop. ‘Jeetje, wat een kracht! Dat had niemand mij verteld. Beresterk. Ik voel mij wel veilig bij u in de buurt’.
‘Goed, nou, hard genoeg gewerkt voor vandaag, vindt u niet? Zullen we dan nu maar even een bakkie doen? ‘
Meneer Kortmeijer knikt en bromt nog even na ‘klerezooi’
‘Gezeik’, zeg ik. Ik steek mijn arm uit ‘Kom op, we gaan!’ Kortmeijer haakt aan. Samen lopen we de kamer uit.
Omgaan met dementie; het mooiste wat er is. Ik hou ervan! Doe met mij mee en;
Ervaar in het theater wat dementie met jouw naaste of cliënt doet. En wij beloven je dat jouw omgang met dementie niet meer hetzelfde zal zijn.
Dag Mama is de veelgeprezen muziektheatershow over omgaan met dementie.
Je krijgt de krachtigste omgangsmethodiek in handen voor de mooiste momenten samen. Want er is nog zoveel mogelijk! Ontdek het nu in het theater. Herkenbaar, ontroerend en levensveranderend.
Dag Mama toert nog één keer door Nederland. Met wie ga jij?