Mevrouw van Gogh bevalt op haar verpleeghuisbed
‘Mevrouw van Gogh, nog even doorgaan. Het gaat goed zo!’
Mevrouw van Gogh ligt op bed. Het zweet op het voorhoofd. Haar gelaat rood aangelopen. En dit om 08.45 in de ochtend.
‘Je kunt het’. Ik wring mijn koude washandje uit en dep het op haar voorhoofd.
‘Je weet waarvoor je het doet Mevrouw van Gogh. Hou mijn hand maar vast. Je mag zo hard knijpen als je wilt.’
Mevrouw van Gogh begint hard te kreunen.
‘Concentreer je op je ademhaling. In en uit. In en uit.’ Mevrouw van Gogh doet met mij mee.
‘Zal ik een zacht muziekje aanzetten? Om de aandacht wat af te leiden?’
Mevrouw van Gogh schudt driftig nee. ‘Hou je mond!’
‘Zal ik doen!’
Wat zit ik ook te bazelen. Ze levert een helse strijd en dan vraag ik of ik zachtjes de muziek zal aanzetten.
‘Ik moet nog veel leren mevrouw van Gogh. Ik ben ook eigenlijk maar psycholoog, niemand heeft mij hierop voorbereid.’
‘Stil!’
‘Natuurlijk. Excuus.’
En ook als psycholoog moet ik ook nog veel leren. Dat blijkt wel. Mevrouw van Gogh woont sinds 3 maanden in dit verpleeghuis. En wordt bijna dagelijks bezocht door haar dochters. Die erg blij zijn met de zorg voor haar moeder. Het huis blinkt dan ook uit in belevingsgerichte zorg. De verzorgenden zijn erg warm en liefdevol. Precies wat mevrouw van Gogh nodig heeft. Vooral nรบ.
‘Mevrouw van Gogh, schrik niet, ik ga even checken.’ Ik schuif de deken een stukje van haar af.
En dan zet ik mijn meest vrolijke gezicht op
‘Ja!! Mevrouw van Gogh, het is bijna zover.’ Ik spring een gat in de lucht van opwinding. ‘Hou je vast.’
Mevrouw van Gogh kijkt gespannen naar mijn gezicht.
‘Hoeveel centimeter denk je van Gogh? 8?’
DEMENTIE IN THEATER - DAG MAMA 1 & 2
BINNENKORT BIJ JOU IN DE BUURT!
‘Nee, raad nog maar eens.’
‘9?’
‘Ja 9 cm! Je bent er bijna. Geweldig, dat ik hier toch getuige van mag zijn. Op een doodgewone maandagochtend!’
‘Okรฉ. Nu goed naar mij luisteren. Kijk mij even aan’.
Mevrouw van Gogh kijkt mij gespannen in de ogen. Ze kent dit belangrijke moment maar al te goed. Ze heeft 4 kinderen op de wereld gezet. 3 kerngezonde Hollandse kinderen en helaas รฉรฉn doodgeboren. De dochters spreken er af en toe over met elkaar. Hoe ze toch dat kistje, zo klein als een vioolkistje, het huis uitgedragen zagen worden.
‘Ik tel straks tot 3 en bij 3 gaat u persen, okรฉ?’ Mevrouw van Gogh kijkt mij angstig aan.
‘U kunt het. Ik ben bij u. We doen dit samen.’
Ik veeg een traan van haar wang. ‘Kijk maar naar mij. 1, 2, 3… okรฉ, mevrouw van Gogh, alles geven nu!’
Mevrouw van Gogh kreunt en kreunt en kreunt. Ze kreunt of haar leven ervanaf hangt en dan is het zover. Snel grijp ik de pop van haar bed en leg hem op haar incontinentie broekje.
‘Ja! Gelukt. Mevrouw van Gogh! Een meisje.’
Mevrouw van Gogh kijkt mij met grote ogen aan, smekend: ‘Is het goed? Is het goed? Alsjeblieft, zeg iets!’
Ik onderzoek de babypop met haar grote ogen en felroze wangen.
En dan geef ik haar die verlossende woorden; ‘ze is helemaal goed’.
Mevrouw van Gogh begint te huilen. Ze steekt haar armen uit en trekt het popje naar zich toe. Dan geeft ze het veel kusjes op het voorhoofd.
‘Oh lieverdje, klein klein lieverdje, lief klein meisje. Mijn kleine Roos.’
‘Mag ik Roosje zeggen’, vraag ik.
‘Ja, zegt ze vertederd en trots. Pak jij de beschuit met muisjes?’
‘Staat al klaar’, zeg ik. ‘2 beschuitjes met roze muisjes. Een voor mij en een voor jou.’
Mevrouw van Gogh herleeft geregeld haar bevalling, waarbij zij haar dochtertje verloor. Een trauma dat zich in haar lichaam, haar psyche, heeft genesteld. En regelmatig terugkeert in haar dementie. Een fijne bevalling, waarbij ze haar Roosje in haar armen kan sluiten, is het grootste cadeau dat je haar kunt geven. Zodat ze kan helen. Steeds een stukje meer.
Omgaan met dementie. Het meest indrukwekkende wat er is.
๐๐ผ๐ฒ ๐บ๐ฒ๐ ๐บ๐ถ๐ท ๐บ๐ฒ๐ฒ รฉ๐ป ๐ธ๐ผ๐บ ๐ป๐ฎ๐ฎ๐ฟ ๐ฑ๐ฒ ๐๐ฒ๐ฒ๐น๐ด๐ฒ๐ฝ๐ฟ๐ฒ๐๐ฒ๐ป ๐บ๐๐๐ถ๐ฒ๐ธ ๐๐ต๐ฒ๐ฎ๐๐ฒ๐ฟ๐๐ต๐ผ๐ ‘๐๐ฎ๐ด ๐ ๐ฎ๐บ๐ฎ’. ๐ฉ๐ฎ๐ป ๐ผ๐๐ฑ๐ฒ๐ฟ๐ฒ๐ป๐ฝ๐๐๐ฐ๐ต๐ผ๐น๐ผ๐ด๐ฒ๐ป ๐ฒ๐ป ๐๐ต๐ฒ๐ฎ๐๐ฒ๐ฟ๐บ๐ฎ๐ธ๐ฒ๐ฟ๐. ๐ญ๐ฒ ๐ต๐ฒ๐ฒ๐ณ๐ ๐ฎ๐น ๐ฏ๐ฌ๐ฌ.๐ฌ๐ฌ๐ฌ ๐บ๐ฒ๐ป๐๐ฒ๐ป ๐ด๐ฒ๐ต๐ผ๐น๐ฝ๐ฒ๐ป ๐ถ๐ป ๐ฑ๐ฒ ๐ผ๐บ๐ด๐ฎ๐ป๐ด ๐บ๐ฒ๐ ๐ฑ๐ฒ๐บ๐ฒ๐ป๐๐ถ๐ฒ.ย 
www.dementieintheater.nl/dagmama
Ervaar in het theater wat dementie met jouw naaste of cliรซnt doet. En wij beloven je dat jouw omgang met dementie niet meer hetzelfde zal zijn.
Dag Mama is de veelgeprezen muziektheatershow over omgaan met dementie.
Je krijgt de krachtigste omgangsmethodiek in handen voor de mooiste momenten samen. Want er is nog zoveel mogelijk! Ontdek het nu in het theater. Herkenbaar, ontroerend en levensveranderend.
Dag Mama toert nog รฉรฉn keer door Nederland. Met wie ga jij?
