Mevrouw Gerritsen wil niet uit bed!

‘Ik heb geen zin om op te staan vandaag!’ zegt mevrouw Geritssen. De 86 jarige dame op kamer 77 van verpleeghuis De Meent.

Ik sta in de deuropening met de deurklink in mijn hand.

‘Ja dan kan je daar wel zo blijven staan, maar ik kom er echt niet uit hoor’.

Mevrouw Gerritsen draait zich om: ‘dat gedoe hier altijd aan die deur. Hebben jullie geen eigen leven ofzo?’

‘Mevrouw Gerritsen, u wilt op bed blijven liggen’, antwoord ik.

‘Aan je oren mankeer je niks, valt mij weer mee. Ik kom ze stommer tegen’.

Mevrouw Gerritsen heeft geen zin om op te staan, zoals eigenlijk iedere ochtend. Het is 11u. We laten haar steevast uitslapen, daar geniet ze van. Al is er van dit genieten altijd vrij weinig te merken.

Naast haar bed staat een nachtkastje met foto’s van haar twee dochters en overleden hond Priem. Ze was stapelgek op Priem. Misschien nog wel meer dan op haar dochters. ‘Priem laat je nooit in de steek. Jolanda en Chantal zijn in geen velden en wegen te bekennen’.

Haar dochters komen 1 keer in de 2 weken. Ze wonen hier dan ook best een eind hiervandaan. In Groningen.

‘Wat moeten ze daar dan?’, antwoordt mevrouw Gerritsen steevast als ik haar dit vertel. ‘Belachelijk, daar zijn ze toch niet geboren!’

Nee, maar daar hebben ze gestudeerd mevrouw Gerritsen’.

‘Die hersenen hebben ze van mij, niet van mijn man hoor..die was niet bijster intelligent’.

Voor deze uitspraken is het nu duidelijk veel te vroeg. Mevrouw Gerritsen ligt nog in bed en is geenszins van plan om eruit te komen.

‘Sta je daar nou nog! Ga nou maar weg bij de deur!’

‘U heeft groot gelijk mevrouw Gerritsen. Dat gedoe bij die deur altijd. Laat de mensen toch eens met rust!’

Ik stap de kamer binnen, ga zitten in haar fauteuil en begin te klagen: over het weer, over de treinen die áltijd te laat rijden, over de lange wachttijden in de supermarkt, over kinderen die nog enkel in mobieltjes kijken, over de mentaliteit van tegenwoordig op straat. Over de televisie, waar niks zinnigs meer op te zien is.

Mevrouw Gerritsen draait zich om. En begint te luisteren. Ik besluit nog even door te gaan over het onderwijsstelsel van tegenwoordig: ‘het is niet meer hetzelfde hoor, vroeger leerde je nog iets. Je leerde over andere culturen, over verre landen. Je leerde goed schrijven, lezen en rekenen. Nee mevrouw Gerritsen. Tijden zijn veranderd. Vroeger was het toch een stuk beter. Allemaal. Dieptriest dit’.

Mevrouw Gerritsen kijkt mij aan: ‘Wat een hoop gezeik allemaal aan mijn hoofd. Geef mijn badjas is aan. Ik wil eruit, ik heb honger’.

‘Natuurlijk mevrouw Gerritsen’. ‘Uiteraard’.

Veel liefs ouderenpsycholoog Sarah Blom

𝗗𝗼𝗲 𝗺𝗲𝘁 𝗺𝗶𝗷 𝗺𝗲𝗲 é𝗻 𝗸𝗼𝗺 𝗻𝗮𝗮𝗿 𝗱𝗲 𝘃𝗲𝗲𝗹𝗴𝗲𝗽𝗿𝗲𝘇𝗲𝗻 𝗺𝘂𝘇𝗶𝗲𝗸 𝘁𝗵𝗲𝗮𝘁𝗲𝗿𝘀𝗵𝗼𝘄 ‘𝗗𝗮𝗴 𝗠𝗮𝗺𝗮 1 óf 2’. 𝗩𝗮𝗻 𝗼𝘂𝗱𝗲𝗿𝗲𝗻𝗽𝘀𝘆𝗰𝗵𝗼𝗹𝗼𝗴𝗲𝗻 𝗲𝗻 𝘁𝗵𝗲𝗮𝘁𝗲𝗿𝗺𝗮𝗸𝗲𝗿𝘀. 𝗭𝗲 𝗵𝗲𝗲𝗳𝘁 𝗮𝗹 𝟯𝟬𝟬.𝟬𝟬𝟬 𝗺𝗲𝗻𝘀𝗲𝗻 𝗴𝗲𝗵𝗼𝗹𝗽𝗲𝗻 𝗶𝗻 𝗱𝗲 𝗼𝗺𝗴𝗮𝗻𝗴 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲𝗺𝗲𝗻𝘁𝗶𝗲. ❤

www.dementieintheater.nl/dagmama