Meneer Dorsen met dementie overtreedt de wet
‘Nee, rijd hier maar door. Dat kan wel.’ Meneer Dorsen wijst driftig naar voren met zijn vinger. We staan voor de ingang van natuurgebied de Steeg in Arnhem.
Meneer Dorsen heeft jarenlang voor zijn vrouw met dementie gezorgd in het somatisch verpleeghuis en nu ze is overleden, merken we eigenlijk pas echt hoe het cognitief met hem gesteld is. Hij raakt mij. Je gunt zo iemand meer rust na zo’n zorgintensief proces maar niets is minder waar. Hij moet nu zelf weer strijden tegen een hoofd dat hem in de steek laat. Iedere week bezoek ik hem voor een praatje. In het kader van zijn rouwverwerking en eenzaamheid. ‘Met mij gaat het wel hoor, zegt hij dan. Als je geen tijd meer hebt, snap ik dat best. Kopje koffie.’
Vandaag trof Ik hem voorovergebogen in zijn luie stoel aan. Vermoeid. Op. Maar vooral onderprikkeld en verveeld. Als er niemand meer is om voor te zorgen, valt er wel een heel stuk leven weg.
Meneer Dorsen, ik ben er weer’. Hij kijkt op en langzaam verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. ‘Je bent er weer’. ‘Zeker! Ik vergeet u niet hoor’Ik kijk zijn kamer rond. Oude foto’s herinneren aan het leven dat hij ooit had. Met kinderen. Kleinkinderen. Een vrouw. Een baan. Vrienden. Hobby’s. Ik vind de foto’s soms zo pijnlijk om te zien. Wat te zien wat er van zo’n leven over is gebleven.
DEMENTIE IN THEATER DAG MAMA 1 & 2
Begrijp jouw naaste of client als nooit tevoren. Er is nog zoveel mogelijk!
Meneer Dorsen was gek op de natuur. Vogels. Een echte vogelspotter. Op veel foto’s zie ik Meneer Dorsen in de duinen. Op het strand. In het bos. Aan een meer. In Frankrijk. Duitsland. Engeland. Met een hoed op zijn hoofd. Een groene outfit. En een verrekijker om de nek. Overal die heldere blik. Een lach op zijn gezicht. Het is maar goed dat hij toen niet wist hoe zijn leven lopen zou.
Onlangs heeft de activiteitenbegeleiding wat boeken over vogels neergelegd op zijn kamer. En een dvd over vogels. Best treurig als dit nog de enige manier is om je passie te beleven. Via een tv. Of op papier. Het brengt mij op een idee.
‘Meneer Dorsen, heeft u zin om een stukje te rijden met de auto. Het natuurgebied is hierachter. We kunnen vogels gaan spotten ”Kan dat?’ Meneer Dorsen kijkt mij verbaasd aan. Wat ziet hij er toch grauw uit. Met de wallen onder zijn ogen en zijn witte gelaat. Zijn spierwitte haren en vergeelde snor.
‘Zeker kan dat.’ We kunnen wel weer praten op uw kamer maar we kunnen ook de natuur in trekken. Steek in.’ Ik ga bij zijn stoel staan, gris de jas van de kapstok en samen lopen we zij aan zij naar de gang. De lift in. Naar beneden. De grote hal met plastic bloemen door, richting de parkeerplaats.
‘Daar staat mijn auto, ga je mee?’ Meneer Dorsen kijkt ongelovig. ‘Echt? ‘Meneer Dorsen begint steeds meer te glunderen. ”Ik weet de weg. Ik zeg wel hoe je moet rijden.’
‘Dat mag ik hopen, want ik niet’, zeg ik lachend. Meneer Dorsen loodst mij inderdaad feilloos richting het natuurgebied. Wonderlijk toch, hoe het geheugen werkt. Bij een groot bord blijf ik staan ‘Verboden door te rijden. U verstoort een natuurgebied en dit zal worden beboet’
‘Ik mag niet doorrijden Meneer Dorsen. Kijk naar dat bord’
‘Onzin, ik betaal de boete!” Hij grist naar zijn zak en haalt er een lege portemonnee uit. ‘Kijk hier maar, aan geld geen gebrek’
‘Ik zie het. Uhmm. Ik parkeer de auto hier even aan de kant en dan lopen we een stukje. We laten ons gewoon leiden door de vogelgeluiden, goed?’ Ik draai het raam op en attendeer Meneer Dorsen op alle vogels.
Hij steekt zijn hoofd naar buiten en haalt diep adem ‘Geweldig!’ Hij begint te glunderen. ‘Hoor je dat! De ekster! Luister… en het koolmeesje! En de merel! Dat hoor je zo! Hij slaakt een diepe zucht. ‘Dit is de mooiste dag in tijden. Dank je wel!’
Hij pakt mijn hand vast en ik, ik krijg tranen in mijn ogen. Van de ekster. De merel. Het koolmeesje. Maar nog wel het meest van de woorden van meneer Dorsen.
Als we ook maar even de kans krijgen om de mensen iets terug te geven van hun oude leven, dan moeten we dit doen. Geen dvd van fluitende vogels, maar even die natuur in trekken. Als het even kan. Dan is dat zo fijn, De echte beleving is wat er nog is.
Ervaar in het theater wat dementie met jouw naaste of cliënt doet. En wij beloven je dat jouw omgang met dementie niet meer hetzelfde zal zijn.
Dag Mama is de veelgeprezen muziektheatershow over omgaan met dementie.
Je krijgt de krachtigste omgangsmethodiek in handen voor de mooiste momenten samen. Want er is nog zoveel mogelijk! Ontdek het nu in het theater. Herkenbaar, ontroerend en levensveranderend.
Dag Mama toert nog één keer door Nederland. Met wie ga jij?
