Mevrouw Smit plast in haar broek
Wil je geen tips missen? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief: klik hier
Ik doe de deur van haar verpleeghuiskamertje open en daar zit ze. In een grote plas urine. Op de grond.
Ik snel mij naar haar toe. En ga naast haar zitten.
‘Mevrouw Smit. Ik ben het Sarah, de psycholoog. We hadden een afspraak’.
‘Een afspraak. Alweer. Waarom! Wat moeten jullie toch allemaal van zo’n oud mens. En waar ben ik eigenlijk’. Ze kijkt verward rond.
‘U zit op de grond’.
‘Ja dat zie ik ook wel’. Ze legt haar hand op de grond en trekt hem snel terug.
‘Ja hoor, alles weer nat! Wat is het hier toch een slecht hotel. Weer lekkage. Ongehoord dit. Niks deugt hier. Alles nat. Zelfs mijn dure broek!’
Mevrouw Smit woont hier nu al 2 jaar in dit verpleeghuis. En gaat iedere dag een stukje harder achteruit. Haar man komt dagelijks op bezoek. Maar een goed huwelijk is het nooit geweest ‘tja, je laat iemand met dementie toch niet achter’, zegt ie altijd. ‘Mijn vrouw was geen aardige vrouw. Altijd met iedereen ruzie. Heel bazig. En toch laat je iemand niet achter’.
‘Waar is hier de directeur? Ik wil mijn beklag doen’. Mevrouw Smit kijkt mij beschaamd aan.
Je kunt het je voorstellen. Het moet toch vreselijk zijn om in je eigen urine te zitten. Heel eerlijk, we kunnen ons er geen voorstelling van maken. Het is voor ons zorgverleners zo normaal, mensen die incontinent niet, dat we de impact op iemands eigenwaarde soms nog maar nauwelijks kunnen bevatten.
‘Wat ontzettend vervelend dat u hiermee geconfronteerd wordt. Ik zie het ook. Alles is nat. Ik kan goed begrijpen dat u dit niet kunt accepteren. Laat ik u eerst even omhoog helpen. 1, 2, 3..
Mevrouw Smit staat. Samen lopen we naar de badkamer, waar ik mevrouw help met wassen en aankleden.
THEATERSHOWS DAG MAMA 1 & 2 - SAMEN HET BÉSTE GEVEN
BINNENKORT BIJ JOU IN DE BUURT!
Ondertussen scheldt ze van zich af: het eten deugt niet, de mensen zijn gek, de zusters zijn dement, de zorg is ondermaats… en natuurlijk die lekkage hè… ‘het wordt steeds erger de laatste tijd!’
Het is waar. De incobroekjes zijn niet aan te slepen bij mevrouw. Een blaasontsteking is uitgesloten.
Ik pak een vel en papier en schrijf haar klacht zo gedetailleerd mogelijk op: ‘lekkage aan de kraan. Er wordt niks aan gedaan. Iedereen is te lui. Mensen zijn onverantwoordelijk. Er moet nu wat gebeuren. Dit accepteer ik niet’
Ik schrijf de laatste zin op. En lees de brief voor. ‘Klaar zo of mist er wat?’
‘Doe maar zo’, zegt ze.
Ik stop de brief in een envelop en lik hem dicht.
‘Zo, deze gaan we nu eerst samen op de post doen’. ‘Goed’, zegt mevrouw Smit en samen lopen we al schuifelend de badkamer uit, de gang op. Naar de klachtenbrievenbus, die we laatst hebben opgehangen voor bewoners om hun beklag te doen en hen vooral het gevoel te geven dat deze uiterst serieus genomen worden. Lekkage, je zal het maar hebben!
Ja, meebewegen betekent iemand helpen zijn eigenwaarde te laten behouden. Mevrouw Smit weet diep van binnen dat er geen lekkage is. Maar ze heeft het nodig om de problemen op haar omgeving te projecteren. Door hierin mee te bewegen, kan ze zichzelf staande houden. Dit is goede dementiezorg
Wil je geen tips missen? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief: klik hier
Ervaar in het theater wat dementie met jouw naaste of cliënt doet. En wij beloven je dat jouw omgang met dementie niet meer hetzelfde zal zijn.
Dag Mama is de veelgeprezen muziektheatershow over omgaan met dementie.
Je krijgt de krachtigste omgangsmethodiek in handen voor de mooiste momenten samen. Want er is nog zoveel mogelijk! Ontdek het nu in het theater. Herkenbaar, ontroerend en levensveranderend.
Dag Mama toert nog één keer door Nederland. Met wie ga jij?
