Menu
‘ROT TOCH OP MAN MET JE BELEVINGSGERICHTE ZORG!’
Ik zit vandaag bij een overleg van team de Bunselaar in verpleeghuis (piep) in Amsterdam.
Jantien zit met haar armen over elkaar aan het hoofd van de tafel, ze is boos. Woest. Op Madeleine, die al even lief en zachtmoedig is als haar naam doet vermoeden.
‘Maar ik ben gewoon wat langer op haar kamer, omdat ze verlegen is om een praatje. Ze wil graag praten over haar dochter, dat doet haar goed’
‘Ja, denk je dat wij niet willen praten?! Jantien kijkt naar haar collega’s. Er wordt driftig mee geknikt.
‘Wij willen ook wel wat meer tijd bij mevrouw doorbrengen, maar ja, er zijn ook andere dingen die gedaan moeten worden he… Wat dacht je van de toiletten schoonmaken, schone handdoeken neerleggen, de inco’s bijvullen. Ik noem maar wat. Terwijl jij zit te praten, komt dit werk gewoon op ons bord terecht.
‘Máár’… Madeleine wordt rood en probeert het nogmaals: ‘Ze begint vaak te huilen en vraag of ik alsjeblieft wat langer kan blijven. Even een paar minuutjes zorgt ervoor dat ze ook minder roept op de dag’.
Jantien fronst haar wenkbrauwen, haar mondhoek begint te hangen. Het maakt haar er eerlijk gezegd niet knapper op. ‘Huh! Bij mij vraagt ze nooit of ik even wil blijven. Misschien vind jij het wel leuk om een praatje te maken. Dat kan natuurlijk, zegt Jantien sarcastisch.
‘Wat vind jij ervan Sarah?’ Jantien kijkt mij aan, net als de andere 16 ogen van het achtkoppige team.
‘Ja Sarah, wat vind jij hier eigenlijk van?!’ Marlies kijkt mij indringend aan.
VERWAARLOOSDE TEAMS
Eerlijk gezegd vind ik hier veel van. Héél véél zelfs. Ik kom het vaak tegen.
Belevingsgerichte zorg dat in bepaalde teams totáál niet geaccepteerd wordt en het voornamelijk draait om billen wassen, wc’s schoonmaken, inco’s bijvullen en eten koken.
De term ‘belevingsgerichte zorg’ alleen al doet de nekharen recht overeind staan. ‘Is dat niet koffie leuten? Er moet gewerkt worden!’
Zijn er medewerkers die graag belevingsgerichte zorg willen bieden, dan kunnen ze rekenen op veel weerstand. Ze worden afgestraft, genegeerd en gepest. Deze medewerkers zien de noodzaak van belevingsgerichte zorg. Ze zien de goede effecten. Ze zien dat het hun client gelukkig maakt, maar ze worden net als Madeleine monddood gemaakt.
En de enige manier om deze buitensluiting te overleven, is jezelf op te offeren voor het team.
Dit team is duidelijk verwaarloosd. Ik kom ze vaak tegen en je ontwikkelt er op een gegeven moment dan ook een zesde zintuig voor:
Dementie in Theater
DAG MAMA 1 & 2
Zodat het leven met dementie zoveel mogelijk een gelukkig leven kan zijn
HET ZESDE ZINTUIG
De ‘groepsleider’ gaat steevast recht tegenover je zitten, onderuitgezakt met de armen over elkaar heen, om al snel over van alles en nog wat in discussie te gaan. Werkelijk niks deugt. Met regelmaat vallen er oneliners als ‘vroeger was alles beter! En dat het nu zo ‘kut’ loopt? Dat is regelrecht de schuld van het management. ‘Wij hebben de problemen al zó lang aangekaart, maar ja, er wordt gewoon niks mee gedaan’. Je kan ook al veel opmaken uit het taalgebruik van deze teams. Ze praten vaak in termen als ‘altijd’, ‘nooit’, ‘alles’, ‘niks’.
Naast het klagen worden er ook veel grapjes gemaakt om het ogenschijnlijk – wij hebben het zó leuk samen – gevoel uit te dragen. Heel stiekem speelt er een hoop ‘shit’ in het team, maar dit mag vooral NIET boven tafel komen, dus hahaha en nog eens hahahaha. Gut, er wordt wat afgelachen met elkaar. Ook privé!
Mensen die een andere visie aanhangen, zoals Madeleine,, worden afgestraft en genegeerd. Evenals leerlingen die goede ideeën aandragen of stagiaires die durven kritische vragen te stellen. Zij worden al snel de mond gesnoerd met zinnen als ‘ maar zo doen we het al jaren hier. Draai eerst zelf maar eens een tijd mee, dan praten we verder!
En wat doet de leidinggevende dan hieraan, vraag je je misschien af. Helaas zie ik vaak dat ook zij proberen angstvallig samen te vloeien met het team uit angst uitgestoten te worden. Ze gaan bondjes aan met de groepsleider en proberen voortdurend zijn of haar sympathie te winnen.
Arme Madeleine, ze wil er zo graag zijn voor haar cliënten, maar zonder drastische veranderingen binnen dit team zal ze hierin niet slagen. Hiervoor moeten dieperliggende problemen toch echt worden aangepakt. Als je merkt dat de leiding niet capabel is om bovenstaande problemen aan te pakken, zal er helaas niks veranderen. Velen gaan eraan onderdoor. Burn- out klachten vieren hoogtij. Velen verlaten het vak. Gedesillusioneerd en uitgeput. Sommigen kiezen voor zichzelf en stappen over naar een gezonde organisatie. Waar zorgteams geschoold en gezien worden. En ze er volledig kunnen zijn voor de mens die ze zo lief hebben: hun kwetsbare medemens. De mens met dementie.
DAG MAMA: DE INDRUKWEKKENDE MUZIEKTHEATER SHOW OVER OMGAAN MET DEMENTIE
Ervaar in het theater wat dementie met jouw naaste of cliënt doet. En wij beloven je dat jouw omgang met dementie niet meer hetzelfde zal zijn.
Dag Mama is de veelgeprezen muziektheatershow over omgaan met dementie.
Je krijgt de krachtigste omgangsmethodiek in handen voor de mooiste momenten samen. Want er is nog zoveel mogelijk! Ontdek het nu in het theater. Herkenbaar, ontroerend en levensveranderend.
Dag Mama toert nog één keer door Nederland. Met wie ga jij?
