BEKEND OUDERENPSYCHOLOOG SARAH BLOM OVER OMGAAN MET DEMENTIE
Sarah Blom ontwikkelde haar indrukwekkende muziektheatershow DAG MAMA, die inmiddels al meer dan 300.000 mensen heeft mogen helpen in het omgaan met dementie. Eerder schreef ze ook een bestseller vol tips over omgaan met dementie ‘JIJ bent toch mijn dochter. Dit boek over omgaan met dementie heeft vele harten mogen raken met kennis en inzichten. Beleef het ook: DAG MAMA, indrukwekkende muziektheatershow over omgaan met dementie. Ze draait wéér op volle touren!
OMGAAN MET DEMENTIE – HET VERHAAL VAN MEVROUW PEES
HAAR VERSCHIJNING IS OP ZIJN MINST OPVALLEND
Wanneer je haar voorbij ziet schuiven achter haar rollator, word je vanzelf nieuwsgierig. Haar verschijning is op zijn minst opvallend: ze is klein, kaal en rond. Medebewoners vinden haar vreemd, maar mw. Pees trekt zich hier niks van aan. Althans, niet dusdanig dat ze besluit wat vaker haar oude bloemenjurk aan te trekken of toupet op te zetten.
Met open badjas en glanzend kaal hoofd baant ze zich dagelijks een weg door het ‘’grand café’’, ofwel de eetzaal, om af te stevenen op haar domein, haar plek… de koffieautomaat. Vanaf deze plek neemt ze alles goed in zich op. Ze kijkt rond, werpt wat geagiteerde blikken op medebewoners, die nietsvermoedend hun gaarhapje naar binnen proberen te werken, trekt haar incobroekje recht, om vervolgens met 8 goed afgevulde bekertjes koffie op het rollatorplankje weer te verdwijnen, richting haar appartement
Ja, mw. Pees is met haar 1.35 misschien klein van stuk, maar ze is een grootmeester in het doen van de dingen op haar manier. Bevalt dit je niet? Dan kun je een koekje van eigen deeg krijgen. Laat dit nu de reden zijn dat ik in consult ben gevraagd:
‘Mw. Pees plast ’s nachts in bed, weigert vaak incomateriaal, loopt regelmatig half naakt door de Brenk, gluurt door ramen van medebewoners, stuurt boze kaartjes naar medebewoners, teamleiders en pakt spullen van bewoners weg. Graag jouw hulp!
(illustratie: Misha Blom)
ALS EEN ROOFDIER OP JACHT SLUIPT ZE LANGS DE RAMEN VAN MEDEBEWONERS
Je zult begrijpen dat dit gedrag moeilijk te hanteren is binnen een verpleeghuis. Mw. Pees die als een roofdier op jacht, hongerig en uitgedorst sluipt langs de ramen van bewoners om zo’n halve minuut ongegeneerd naar binnen te gluren en haar prooi te fixeren. Tja, kan zij het helpen dat haar hoofd net boven hun vensterbank uitkomt?.. En ja, ziet ze iets liggen dat haar bevalt, zoals een mooi plantje in de vensterbank, dan verdwijnt het rap in haar rollatormandje, veilig onder haar toupet. Want zeg nou zelf, het heeft toch zo zijn voordelen dat vrijwel niemand dat ding wil aanraken?
HAAR KLEINE HANDEN HOUDEN DE DEURPOST STEVIG VAST..
Het is maandagmiddag wanneer ik besluit mw. een bezoek te brengen op haar appartement, een benedenwoning aan het eind van de gang. Ik bel aan. Heel langzaam opent zich een deur, waarna een klein rond gezichtje de hoek omsteekt ‘wie is da?’. ‘Goedemiddag mw. Pees, ik ben Sarah Blom, de psycholoog. Ik zou graag kennis met u maken, wat zou u hiervan vinden?’.
‘Wat mot dat?’ ‘Waarom?! Mw. Pees zit duidelijk niet te wachten op mijn komst. Haar kleine handen houden de deurpost stevig vast. Door de kier van haar deur word ik overvallen door de geur van urine. Ik vang een glimp van haar bed op, waarop de uitgebeten vlekken zichtbaar zijn. Is het schaamte of achterdocht wat mij de weg verspert? Ik bedank vriendelijk voor het openen van de deur en vertel haar dat ik vrijdag graag terugkom ‘vindt u dit goed, mw Pees? Ze antwoordt niet, haar gezicht verdwijnt weer, waarna de deur met een klap dichtvalt. ‘Nogmaals bedankt mw. Pees, ik ga nu weg bij uw deur’.
VRIJDAGOCHTEND 11.30 UUR; EEN VERRASSEND TAFEREEL
Die vrijdagmorgen bel ik aan. Tot mijn verbazing opent ze de deur en laat mij direct binnen. Hoewel ik probeer niet teveel rond te kijken, vallen de verfrommelde papiertjes, kaartjes, plastic bekertjes en uitgeknipte magazines mij direct op. Op haar dressoirtje zie ik diverse fotolijstjes staan. Eén van de lijstjes omhult een jong kind, ik vermoed haar kleinkind. Alle andere fototlijstjes tonen uitgeknipte afbeeldingen uit magazines; plaatjes van lachende mensen, van grote families rondom een eettafel, van kussende stelletjes en verre reizen. Als je niet beter zou weten, zou je gelijk gaan twijfelen aan het geluk van je eigen bestaan. ‘Wa wil jij drinken? hoor ik plots achter mij. ‘Ja lekker, wat heeft u? Vroeger sloeg ik dit vaak af, maar tegenwoordig neem ik vrijwel alles aan. Het geeft mensen een goed gevoel om op deze manier iets voor een ander te kunnen betekenen. Dat ik hierdoor de hele dag naar het toilet moet, neem ik voor lief.
‘Mag ik gaan zitten, mw. Pees? Mw. knikt, loopt naar de bank en schuift een stapeltje verknipte magazines opzij. Ze pakt haar toupet van tafel, zet hem op en gaat vervolgens recht tegenover mij zitten, met haar benen wijd. Ik weet even niet waar ik moet kijken en besluit mij te concentreren op het zoenende stelletje op haar kastje. Wat zou een foto in zo’n blad nou opleveren? Ik moet zeggen dat mw. Pees wel smaak heeft, het is een ontzettend lekkere vent. Goed, even to the point. Mw. Pees zou mij die vrijdagochtend en de hierop volgende drie gesprekken nog meer inkijk geven, in haar leven. Evenals haar dochter en persoonlijk begeleider Marieke Smits. Marieke die in het leven van mw. Pees een steeds belangrijkere rol zou gaan spelen. Een vrouw met een hart van goud. Een persoonlijk begeleider die ondanks alle onhebbelijkheden van mw., haar kwetsende gedrag, de verwijtende kaartjes die ze regelmatig zelf mag ontvangen, om nog maar te zwijgen over de overlast die zij en haar zorgteam ervaart van het overvloedig urineren en weigeren van incomateriaal, maar één missie heeft: mw. Pees het gevoel geven dat deze wereld toch echt wel een plekje voor haar heeft. Hiermee verdient Marieke eigenlijk een centrale plaats op het dressoirtje van mw. Pees. In de armen van zo’n knappe kerel, ik zou het haar werkelijk gunnen!