Mevrouw Keute helpt de borstvoeding van psycholoog op gang
Wil je de nieuwste inspiratie ontvangen? Meld je aan via de volgende link: https://psychologieintheater.activehosted.com/f/5
Mevrouw Keute slentert voorovergebogen over de verpleeghuisgang. Zweetdruppels lopen langs haar gezicht. Ze is moe. Doodmoe. Na bijna een week nauwelijks wat gegeten te hebben. Daarvoor is nu eenmaal geen tijd. Ze loopt en loopt en loopt, totdat ze er letterlijk bij neervalt.
‘Het is niet te doen. Wat we ook proberen, ze wil niet zitten. Ze wil niet eten. Ze wil geen koffie. Ze wil niks.’
Het is waar. Mevrouw Keute wil niks meer. Ooit wel. Toen ze dromen had van een eigen gezin. Vrolijke kindjes aan tafel. Een man. Een mooi huis en een tuin. Maar de man kwam maar niet. En het huis bleef het huis waarin ze zelf geboren was. In 1943. In hartje Amsterdam. Zonder man besloot ze zich volledig te storten op haar carriรจre. Kinderarts. Ze zag veel kinderen geboren worden. Het nam iets van het verdriet weg, maar nooit helemaal.
‘We weten niet meer wat we doen moeten. We hebben echt alles geprobeerd. Met haar meelopen. Een boterham in de hand. Een massagestoel om onderprikkeling tegen te gaan. Handmassages. Voetmassages. Noem maar op. Niks helpt.’
Het is inderdaad een probleem. Mevrouw Keute is al 6 kilo afgevallen. En het einde is nog niet in zicht.
Ik loop over de gang en neem plaats in het babyhoekje. Naast de wieg met babypop, de commode en plank vol zwistsal potjes, flesjes en kruikjes.
Mevrouw Keute kan ieder moment langskomen. Voor de 50ste keer vandaag. Ik moet de aandacht zien te trekken van deze voormalig kinderarts.
Ik denk na en dan gris ik het popje uit het ledikantje. Pak de twee stoelen, ga in het midden van de verpleeghuisgang zitten, trek mijn blouse naar beneden en zet het popje aan mijn borst. Ze plakt. Dat wel.
Borstvoeding aan een besmeurde pop op de verpleeghuisgang: je weet nooit hoe een dag op de PG eruit ziet.
Ik hoor voetstappen dichterbij komen. Aan haar pas te horen kan ze ieder moment ter aarde storten. Mevrouw Keute ziet eruit alsof ze na 4 dagen de finish van de wandelvierdaagse heeft bereikt.
En dus gooi ik alles in de strijd. ‘Auw. Auw!’ Ik begin te snikken. ‘Het doet zo’n zeer. De borstvoeding. Ik probeer alles maar het lukt mij niet.’ Ik haal de baby van de borst en zet mijn meest moedeloze blik op.
‘Wat kan ik toch doen? Wilt u mij helpen? Mijn tepels doen zo’n zeer.’
Mevrouw Keute staat nu recht tegenover mij. Ze staart de gang in, kijkt dan even naar mij, weer de gang in. Ik snik. Ze kijkt mij nog eens aan en besluit dan toch maar even te gaan zitten. Gedurende een halve minuut lang kan ze niks uitbrengen. Ze is doodmoe. Het is altijd zo triest om te zien. De gevolgen van loopdrang. Waar mevrouw Keute naartoe loopt; we weten het niet. Misschien zoekt ze haar overleden moeder? Of het kindje dat ze ooit heeft moeten laten weghalen? Een verhaal dat haar nichtje ons onlangs vertelde in het MDO: ‘Op een avond werd ik door tante gebeld. Of ik alsjeblieft wilde komen. Ze moest mij iets vertellen. Toen wist ik al dat het ernstig moest zijn. Want tante is geen prater. Die avond vertelde ze mij tijdens haar studie zwanger te zijn geraakt van haar afdelingshoofd. En hoe hij haar dwong tot een abortus. Het moet vreselijk zijn geweest. Ik denk dat tante verkracht is. Maar hier kon ze niet over praten. Wel hoe graag ze het kindje gehouden had. Ze was al ruim 16 weken zwanger en had het voelen schoppen. Ze was er kapot van.’
THEATERSHOWS DAG MAMA 1 & 2 - SAMEN HET BรSTE GEVEN
BINNENKORT BIJ JOU IN DE BUURT!
Met de plakbaby in mijn arm, reik ik naar mijn tas op de grond en rits hem open. Twee boterhammen met kaas. De baby kijkt mij gewillig aan. Aan haar mondje te zien, is ze gewend dat er van alles in wordt gestopt. Meer dan goed voor haar is. Het is het lot van een baby op de PG.
Ik kijk mevrouw Keute dieptriest aan: ‘Ik wil zo graag borstvoeding geven. Maar hoe moet ik dit doen dokter Keute?’ Ze zegt niks, en dan komt haar hand plots mijn kant op. Ik schrik, maar dan landt hij op mijn borst. Totdat het oordeel geveld wordt.
‘Genoeg melk.’
Meer dan genoeg denk ik bij mezelf. Ik geef al 6 maanden borstvoeding en eerlijk gezegd beginnen mijn borsten nu te knallen. Ik moet nรบ kolven. Nu maar hopen dat ze niet te hard knijpt.
‘Je borsten zijn klein.’ Dat is een understatement denk ik. Er is na 3 kinderen niet veel meer van over. Ze zijn een stuk platter en slapper. Het is wat het is. ‘Maar klein maakt niet uit voor de productie. Je moet wel zorgen dat ze goed afhapt. Houd haar zo.’
Mevrouw Keute legt de baby opnieuw aan. In รฉรฉn voor mij onbekende houding. Met de benen helemaal de andere kant op. Mhhh, zo leer ik nog eens wat. ‘Nu wordt je borst beter leeggedronken.’
‘Dank u’, zeg ik.
‘Beter zo?’
‘Ja dat is beter.’
‘Drinkt ze?’
‘Ja ik geloof van wel.’
‘En wat kan ik doen als ze bijt.’
‘Terugbijten.’ Mevrouw Keute kijkt mij serieus aan lachen. Ik lach mee. Wat een leuk mens denk ik bij mezelf. Langzaam zie ik een glimp van mevrouw Keute. Zoals ik haar niet eerder zag. In haar element. Als dokter. Even geen vrouw met dementie, maar een deskundige. Die van wanten weet.
‘Als ze bijt, haal je haar van de borst.’ Ik kan niet wachten denk ik bij mezelf. ‘En probeer je het later opnieuw.’ Dan leert ze dat ze niet mag bijten. Conditioneren is belangrijk.’
Conditioneren? vraag ik onnozel. Ik moet haar nog even aan de praat zien te houden.
‘Ja, dat ze leert dat bijten zorgt dat ze geen eten krijgt’.
Mhh knik ik geรฏnteresseerd. Dan geef mijn boterham resoluut aan mevrouw Keute.
‘Alstublieft’. Ik stel expres geen vraag. Daar moeten mensen over nadenken. En kan het antwoord zomaar eens nee zijn. En dus toon ik leiderschap. ‘Eet smakelijk!’
Mevrouw Keute bijt erin. En zo nuttigen mevrouw Keute en de baby samen een maaltijd. Midden op de verpleeghuisgang. Op donderdagmiddag om 15u.
Omgaan met dementie; het mooiste wat er is. Ik hou ervan! Doe met mij mee en;
๐๐ผ๐ฒ ๐บ๐ฒ๐ ๐บ๐ถ๐ท ๐บ๐ฒ๐ฒ รฉ๐ป ๐ธ๐ผ๐บ ๐ป๐ฎ๐ฎ๐ฟ ๐ฑ๐ฒ ๐๐ฒ๐ฒ๐น๐ด๐ฒ๐ฝ๐ฟ๐ฒ๐๐ฒ๐ป ๐บ๐๐๐ถ๐ฒ๐ธ ๐๐ต๐ฒ๐ฎ๐๐ฒ๐ฟ๐๐ต๐ผ๐ ‘๐๐ฎ๐ด ๐ ๐ฎ๐บ๐ฎ 1 & 2’. ๐ฉ๐ฎ๐ป ๐ผ๐๐ฑ๐ฒ๐ฟ๐ฒ๐ป๐ฝ๐๐๐ฐ๐ต๐ผ๐น๐ผ๐ด๐ฒ๐ป ๐ฒ๐ป ๐๐ต๐ฒ๐ฎ๐๐ฒ๐ฟ๐บ๐ฎ๐ธ๐ฒ๐ฟ๐. ๐ญ๐ฒ ๐ต๐ฒ๐ฒ๐ณ๐ ๐ฎ๐น ๐ฏ๐ฌ๐ฌ.๐ฌ๐ฌ๐ฌ ๐บ๐ฒ๐ป๐๐ฒ๐ป ๐ด๐ฒ๐ต๐ผ๐น๐ฝ๐ฒ๐ป ๐ถ๐ป ๐ฑ๐ฒ ๐ผ๐บ๐ด๐ฎ๐ป๐ด ๐บ๐ฒ๐ ๐ฑ๐ฒ๐บ๐ฒ๐ป๐๐ถ๐ฒ. โค
www.dementieintheater.nl/dagmama
Ervaar in het theater wat dementie met jouw naaste of cliรซnt doet. En wij beloven je dat jouw omgang met dementie niet meer hetzelfde zal zijn.
Dag Mama is de veelgeprezen muziektheatershow over omgaan met dementie.
Je krijgt de krachtigste omgangsmethodiek in handen voor de mooiste momenten samen. Want er is nog zoveel mogelijk! Ontdek het nu in het theater. Herkenbaar, ontroerend en levensveranderend.
Dag Mama toert nog รฉรฉn keer door Nederland. Met wie ga jij?
