Meneer Smalhout wil naar zijn dochtertje toe
Wil je ook de nieuwste tips en verhalen ontvangen? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief: klik hier
Meneer Smalhout zit bij het grote raam in zijn woonkamer. Naast het fotootje van zijn overleden vrouw en dochter. Beiden verloren in een auto ongeluk 75 jaar geleden.
‘Ik weet niet meer hoe ze klinkt. Dat vind ik zo erg’, zei hij รฉรฉn jaar geleden tegen mij
‘Ik vind het niet erg om de grote dingen te vergeten maar wel de kleine dingen, gewoon de zaterdagochtend samen kleuren aan tafel. Ze was zo gek op kleuren. Liefst honden. Daar was ze gek op. En op mijn vrouw. Ik ook. Ik mis haar iedere dag nog. Het gezin dat we ooit waren.’
Nu zegt meneer Smalhout niks meer. De meeste dagen staart hij voor zich uit. Of kijkt naar de bussen voor de deur. Soms zie ik een traan over zijn wang rollen. Bijna nooit meer hoor ik zijn lach. Ik weet eigenlijk niet eens meer hoe die klinkt. Ook ik vergeet de kleine dingen als psycholoog.
Zoals de woordgrapjes van mevrouw de Vries, of het zingen van mevrouw Vermeer, de onstuimige buien van meneer Kommers. Ze verdwijnen steeds meer uit mijn geheugen. Soms zou ik alles en iedereen willen vasthouden. Vandaar dat ik schrijf.
Ik loop de kamer van meneer Smalhout binnen. Bij zijn houten dressoirtje blijf ik staan. Ik zie de foto van een klein meisje met een ijsje in haar hand. Ze is een jaar of 4 a 5. En heeft een klein manteltje aan en hoedje op. Ik kijk naar meneer Smalhout en vraag mij af hoe je zo’n verlies ooit te boven komt. Altijd als ik bij hem kom, aai ik even over de foto. Over Louise haar gezicht. Zoals meneer Smalhout altijd deed maar niet meer kan. Praten lukt ook niet meer. Hij heeft afasie maar begrijpt je wel. Dat merk ik aan de manier waarop hij mij aankijkt en in mijn handen knijpt als ik tegen hem praat.
Ik ga op mijn knieรซn voor hem zitten.
‘Hallo Anton, ik vind het fijn om weer bij je te zijn.’
Anton reageert niet.
Ik leg mijn handen plat op zijn knieรซn en geef diepe druk af. Hiermee neemt zijn lichaamsbeleving toe. Zijn voeten worden geaard en zo neemt zijn alertheid toe. Ik zie langzaam hoe hij zijn gezicht naar mij toedraait. Ik zeg niks en zwaai. Soms zijn 2 prikkels tegelijk, als horen en zien, al teveel. Dus zwaai ik en houd mijn mond.
Ik zie hoe hij mij aankijkt. Afwezig. Met een ‘lege’ blik. Vermoeid.
Ik ga recht voor hem zitten en leg mijn handen op zijn wangen. Met mijn duimen maak ik ronddraaiende bewegingen over zijn jukbeenderen.
THEATERSHOWS DAG MAMA 1 & 2 - SAMEN HET BรSTE GEVEN
BINNENKORT BIJ JOU IN DE BUURT!
En zo geef ik Anton een diepgeworteld gevoel van geborgenheid. Veiligheid. En verbinding.
Net als toen. In de kindertijd. Toen kleine Anton zich geliefd voelde. Bij moeder op schoot.
Het is precies dit gevoel dat je mensen kunt laten ervaren. Door bepaalde plekken van het lichaam op een bepaalde manier aan te raken, haal jij ze omhoog.
‘Ik ben bij je Anton. Hier. Voel maar.’
Ik kijk hem aan. Diep in zijn ogen. Om de kleinste verandering te kunnen opmerken.
Zijn spieren voelen heel gespannen. Overstrekt bijna. Je ziet het vaker bij mensen die lang in dezelfde houding zitten. Ze kunnen niet meer ontspannen. Alsof hun lichaam het is vergeten. Nu het niet vaak meer wordt aangeraakt. Bemind. Gekust en gesust.
En dus begin ik te ‘tappen’. Een prachtige techniek die ik toon in Dag Mama 2. Ik leg mijn vlakke bovenhand op zijn bovenarm en begin te ‘tappen’, in series van 3. En zo raak ik ritmisch op een speciale manier een aantal lichaamsdelen aan; als ellebogen, zijkant van handen etc.
En dan gebeurt het. Zijn wenkbrauw veert op. Even kijkt hij mij diep in de ogen aan.
‘Ja… ik ben bij je. Zo fijn om je te zien Anton’.
Dan leg ik mijn hand op zijn wang. ‘Voel je het? Hier ben ik. Bij jou’. Net als Louise en Bep. Doe je ogen maar dicht. Dan kan je haar zien. Louise. Voel haar handje in jouw hand, terwijl jullie samen door het lavendelveld lopen.’ Ik zet de geursteamder met lavendel aan. ‘Ze knijpt in jouw hand, voel je het?’ Anton begint een beetje te lachen. ‘Hoor je haar lach? Zo klein en lief. Naast papa. In de wei’.
Dan pak ik een bosje lavendeltakjes uit mijn tas en beweeg het langzaam over zijn arm.
‘De lavendel kietelt nu tegen jouw arm.’
Anton lacht.
‘Oh Louise begint een beetje te rennen, Anton. Ze wil dat je haar pakt en naar haar toegaat. Ga maar.’
Anton begint te lachen, terwijl er een traan over zijn wang rolt.
‘L…L..ploiu…’
‘Ja louise. Zie haar rennen. Ze heeft zoveel plezier. Pak haar maar!’
Ik begin te lachen en Anton lacht mee.
‘Lppuis..’
Ja, ze is bij jou. Voor altijd. In jouw hart. Ze is bij je. Bij alles wat je doet’.
Dan pakt Anton mijn hand vast en doet zijn ogen open. Hij wil iets zeggen.
‘Ik weet het. Echt. En ik kom nog zo vaak als ik kan.’
Ik geef hem een kus op zijn hand. En hij legt zijn hand op mijn hand. En zo zijn wij diep met elkaar verbonden, zonder een woord met elkaar te wisselen.
Het is de mooiste herinnering die Anton heeft aan zijn dochtertje. Samenzijn in het Lavendelveld. In Frankrijk. Hun laatste vakantie. En nu hij niet meer kan praten, geef ik hem de herinnering terug.
En daarom wil ik jou vragen, lieve lezer, luister alsjeblieft naar al die verhalen. Hoe vaak je ze ook hebt gehoord. Want er komt een dag dat het oorverdovend stil is. En jij die herinneringen kunt teruggeven. Tot de laatste seconde
Omgaan met dementie; het mooiste wat er is.
๐๐ผ๐ฒ ๐บ๐ฒ๐ ๐บ๐ถ๐ท ๐บ๐ฒ๐ฒ รฉ๐ป ๐ธ๐ผ๐บ ๐ป๐ฎ๐ฎ๐ฟ ๐๐ฒ๐ฒ๐น๐ด๐ฒ๐ฝ๐ฟ๐ฒ๐๐ฒ๐ป ๐บ๐๐๐ถ๐ฒ๐ธ ๐๐ต๐ฒ๐ฎ๐๐ฒ๐ฟ๐๐ต๐ผ๐ ‘๐๐ฎ๐ด ๐ ๐ฎ๐บ๐ฎ 1 & 2’. ๐ฉ๐ฎ๐ป ๐ผ๐๐ฑ๐ฒ๐ฟ๐ฒ๐ป๐ฝ๐๐๐ฐ๐ต๐ผ๐น๐ผ๐ด๐ฒ๐ป ๐ฒ๐ป ๐๐ต๐ฒ๐ฎ๐๐ฒ๐ฟ๐บ๐ฎ๐ธ๐ฒ๐ฟ๐. ๐ญ๐ฒ ๐ต๐ฒ๐ฒ๐ณ๐ ๐ฎ๐น ๐ฏ๐ฌ๐ฌ.๐ฌ๐ฌ๐ฌ ๐บ๐ฒ๐ป๐๐ฒ๐ป ๐ด๐ฒ๐ต๐ผ๐น๐ฝ๐ฒ๐ป ๐ถ๐ป ๐ฑ๐ฒ ๐ผ๐บ๐ด๐ฎ๐ป๐ด ๐บ๐ฒ๐ ๐ฑ๐ฒ๐บ๐ฒ๐ป๐๐ถ๐ฒ.
www.dementieintheater.nl/dagmama
Wil je ook de nieuwste tips en verhalen ontvangen? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief: klik hier
Ervaar in het theater wat dementie met jouw naaste of cliรซnt doet. En wij beloven je dat jouw omgang met dementie niet meer hetzelfde zal zijn.
Dag Mama is de veelgeprezen muziektheatershow over omgaan met dementie.
Je krijgt de krachtigste omgangsmethodiek in handen voor de mooiste momenten samen. Want er is nog zoveel mogelijk! Ontdek het nu in het theater. Herkenbaar, ontroerend en levensveranderend.
Dag Mama toert nog รฉรฉn keer door Nederland. Met wie ga jij?
