Meneer Wassink wil niet slapen
Wil je geen tips missen? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief: klik hier
‘Nou meneer Wassink, schuif eens op!’
Meneer Wassink begint wat te mopperen en schuift dan richting de muur. Ik sla mijn arm om hem heen. Samen zitten we met onze rug tegen het hoofdeind.
‘U heeft helemaal geen zin om te gaan slapen?’
‘Nee ik wil niet naar bed. Het is pas 16 uur.’ Dan begint hij te gapen. ‘Ik ben helemaal niet moe.’
‘Nee, u heeft helemaal geen slaap. Waarom liggen we hier eigenlijk?’
Meneer Wassink wrijft in zijn ogen. En begint nog een paar keer flink te gapen.
‘Ik heb ook helemaal geen zin om in bed te liggen. Weet u wat, ik ga nog even een stukje lezen. Vindt u dit erg?’
Meneer Wassink schudt zijn hoofd.
Dan begin ik te lezen. Meneer Wassink nestelt zich tegen mij aan. Hij is klein van stuk. Deze voormalig notaris uit Ameide. Opgegroeid in een gezin van 6 kinderen. 3 jongens en 3 meisjes. Meneer Wassink was de oudste en zoals in die tijd wel vaker het geval was, was er weinig tijd om kind te zijn. Hij werkte op het land, hielp met de koeien, kleedde zijn broertjes en zusjes aan en las ze iedere avond voor op hun kamertje. Drie ledikantjes aan de ene kant van de kamer en drie ledikantjes aan de andere kant van de kamer. Op zijn 17e ging hij het huis uit voor een studie in de grote stad. Op zijn 23ste trouwde hij zijn Jannie en samen kregen ze 3 kinderen. 2 jongens en 1 meisje. Jannie bleek zijn steun en zijn toeverlaat. Waar meneer Wassink altijd wat somber en angstig was, was Jannie het zonnetje in huis. Jannie beurde hem op. Hij had het nodig. Zonder haar voelde hij zich verloren. En toen zij 3 maanden geleden plotseling dood in bed lag, wist meneer Wassink niet meer hoe hij verder moest. Zonder haar. En met een geheugen dat hem iedere dag een beetje meer in de steek laat. Alleen thuis wonen ging niet meer en nu woont hij sinds 3 weken in verpleeghuis ‘de Zonnebloem’.
THEATERSHOWS DAG MAMA 1 & 2 - SAMEN HET BรSTE GEVEN
BINNENKORT BIJ JOU IN DE BUURT!
‘Ik wil niet slapen.’
‘Bent u bang om te gaan slapen’, vraag ik.
‘Ook’
‘Waar bent u het bangste voor?’
‘Dat ik mijn ogen niet meer open krijg.’ Meneer Wassink slaat zijn blik neer.
‘Heeft u deze angst al langer?’
‘Als ik s ochtends wakker werd, draaide ik mij altijd als eerste om naar Jannie. Maar nu… ze was zo koud. Zo steenkoud. Ze lag daar met haar ogen open.’ Dan stopt Meneer Wassink. ‘Ik wil er niet over praten, ik kan er niet over praten.’
Ik trek hem stevig tegen mij aan. ‘Ik begrijp het zo goed. Dat beeld is zo akelig. Het gemis zo groot.’
‘Sindsdien is het zo koud in mijn hart. Ik kan het niet uitleggen. Ik vergeet, maar wat ik wil vergeten, gaat niet uit mijn hoofd. Jannie was altijd vrolijk. Terwijl ik….’
‘Het is niet eerlijk’, zeg ik.
‘Dat is het, niet eerlijk.’
We liggen naast elkaar en zeggen even niks. Meneer Wassink heeft gesproken. Voor nu is het genoeg.
Ik pak mijn boek erbij.
‘Ot en Sien’
Meneer Wassink kijkt verbaasd. ‘Maar dat is mijn boek. Dat las ik altijd voor aan mijn broertjes en zusjes.’
‘En lees ik het voor aan u, goed?’
Er verschijnt een kleine glimlach om zijn mond
‘Maar ik ga niet slapen! Ik hou de ogen open!’
‘Het is u geraden!’, zeg ik.
‘Weet je’, zegt meneer Wassink glimlachend, ‘we hielden allemaal onze ogen open als we in bed lagen. Ja…Dan deden we wedstrijdjes, wie het langste wakker kon blijven. Mijn zusje verloor altijd, hoe hard ze het ook probeerde. Gek, het is allemaal zo snel voorbij gegaan. Dat komt nooit meer terug. Het zijn de kleine dingen die je misschien nog wel het meeste mist.’
Ik houd de hand van meneer Wassink vast en begin te lezen. En net wanneer ik pagina 2 wil omslaan, hoor ik zachtjes gesnurk naast mij.
Ik geef hem een kus op zijn voorhoofd en sluip zachtjes het bed uit.
‘Welterusten meneer Wassink, slaap lekker.’
Omgaan met dementie; het meest dankbare wat er is. Ik hou ervan!
๐๐ผ๐ฒ ๐บ๐ฒ๐ ๐บ๐ถ๐ท ๐บ๐ฒ๐ฒ รฉ๐ป ๐ธ๐ผ๐บ ๐ป๐ฎ๐ฎ๐ฟ ๐ฑ๐ฒ ๐๐ฒ๐ฒ๐น๐ด๐ฒ๐ฝ๐ฟ๐ฒ๐๐ฒ๐ป ๐บ๐๐๐ถ๐ฒ๐ธ ๐๐ต๐ฒ๐ฎ๐๐ฒ๐ฟ๐๐ต๐ผ๐ ‘๐๐ฎ๐ด ๐ ๐ฎ๐บ๐ฎ 1 รณf 2’. ๐ฉ๐ฎ๐ป ๐ผ๐๐ฑ๐ฒ๐ฟ๐ฒ๐ป๐ฝ๐๐๐ฐ๐ต๐ผ๐น๐ผ๐ด๐ฒ๐ป ๐ฒ๐ป ๐๐ต๐ฒ๐ฎ๐๐ฒ๐ฟ๐บ๐ฎ๐ธ๐ฒ๐ฟ๐. ๐ญ๐ฒ ๐ต๐ฒ๐ฒ๐ณ๐ ๐ฎ๐น ๐ฏ๐ฌ๐ฌ.๐ฌ๐ฌ๐ฌ ๐บ๐ฒ๐ป๐๐ฒ๐ป ๐ด๐ฒ๐ต๐ผ๐น๐ฝ๐ฒ๐ป ๐ถ๐ป ๐ฑ๐ฒ ๐ผ๐บ๐ด๐ฎ๐ป๐ด ๐บ๐ฒ๐ ๐ฑ๐ฒ๐บ๐ฒ๐ป๐๐ถ๐ฒ. โค
www.dementieintheater.nl/dagmama
Wil je geen tips missen? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief: klik hier
Ervaar in het theater wat dementie met jouw naaste of cliรซnt doet. En wij beloven je dat jouw omgang met dementie niet meer hetzelfde zal zijn.
Dag Mama is de veelgeprezen muziektheatershow over omgaan met dementie.
Je krijgt de krachtigste omgangsmethodiek in handen voor de mooiste momenten samen. Want er is nog zoveel mogelijk! Ontdek het nu in het theater. Herkenbaar, ontroerend en levensveranderend.
Dag Mama toert nog รฉรฉn keer door Nederland. Met wie ga jij?
