MENEER AALTEN (88) HEEFT EEN KLACHT
”Het slaat he-le-maal nergens op dat ik hier zit. Alleen omdat ik gevallen ben. Wie valt er niet op mijn leeftijd! Kom door mijn vrouw. Dat heeft ze bekokstoofd met de idiote huisarts. En mijn vrouw hoef ik niet meer te zien. Die wilde gewoon van mij af. De trut”.
Het is half vier in de middag. Terwijl de bewoners genieten van hun welverdiende bakkie leut op huiskamer de Libel, houdt meneer Aalten zichzelf vast aan de vensterbank. Wat uitzicht geeft op de oude eik van minstens 160 jaar oud. Welgeteld twee keer zo oud als meneer Aalten. Maar minstens zo imposant. Meneer Aalten is groot, kranig en kijkt mij met een donkere blik aan. Regelmatig jaagt hij de zusters het stuipen op het lijf. Zo ook vandaag ‘Sarah, kun je alsjeblieft komen, meneer Aalten heeft weer een uitbarsting, hij is weer woest op de huisarts.
Die huisarts moest eens weten. Minstens 3 keer per week ontsteekt hij in blinde woede over de weledelgeleerde heer Morsink.
Ik pak een stoel en op gepaste afstand neem ik bij hem plaats.
‘Dat mens kan ook een opsodemieter krijgen als ik de’r tegenkom. Ze heeft mij hier gedumpt. Ik flikker haar gewoon eruit als ze langskomt’.
‘Uw vrouw?’
‘Ja wie anders. Wie zou er anders nog moeten komen, Wie?!’
‘Ik’, zeg ik enigszins voorzichtig
‘Ja omdat je ervoor betaald wordt’.
Daar heeft meneer Aalten wel een punt. Misschien zou ik anders inderdaad niet zo snel komen. In ieder geval niet zo vaak. Het is namelijk best intensief, bij meneer Aalten langgaan.
Ik heb dan ook veel respect voor zijn vrouw die iedere dag langskomt. Met haar kromme vingers van de reuma en de pijn aan haar gewrichten waardoor ze zich letterlijk voort moet slepen. En toch kan ze het vaak opbrengen. Die lieve glimlach in het voorbijgaan.
Het moet niet makkelijk voor haar zijn om iedere dag te komen. Ze legt minstens een reis af van 5 kilometer met de bus en 20 met de trein. En nog ziet ze het positief in. ‘De halte stopt hier recht voor de deur. Daar heb ik maar geluk mee’, zegt ze vaak lachend. Regelmatig staan de tranen in haar ogen ‘ik kon hem niet meer thuishouden’. En dat is waar. Meneer Aalten had regelmatig last van enorme woedeaanvallen. Meer dan eens moest ze zichzelf opsluiten op haar slaapkamer.
‘Wat kom je hier eigenlijk doen?’ In zijn hand houdt hij een bloempot vast. Ik hou hem nauwlettend in de gaten.
DEMENTIE IN THEATER - DAG MAMA
de laatste theatertour!
Ervaar in het theater wat dementie met jouw naaste of cliënt doet. En wij beloven je dat jouw omgang met dementie niet meer hetzelfde zal zijn.
‘Ik wil met u praten over de huisarts. Ik begrijp dat u een klacht heeft. Ik wil de klacht opschrijven. Dus ik wil graag dat u mij zo duidelijk mogelijk vertelt wat er gebeurd is. Zodat ik u zo goed mogelijk kan helpen. Ik doe mijn tas open en pak er een groot notitieblok uit.
‘Nou schrijf dit maar op: ‘gore klootzak, je denkt dat je het allemaal weet’
‘Moment, dit gaat te snel. Terwijl ik schrijf herhaal ik zijn zinnen hardop: gore klootzak….’
Meneer Aalten breekt in.
‘Nee zeg maar, ‘Gore flikker’
‘Ja, dat is misschien beter’ zeg ik, ‘is wat sterker. Laat minder ruimte voor twijfel’
‘Gore flikker, je hoeft hier niet meer te komen, ik hoef die kop niet meer te zien’
Daar zal meneer Morsink blij mee zijn, denk ik bij mezelf. Hij zal er toch best mee in zijn maag gezeten hebben. Wat hij moest aanvangen met de woedeaanvallen van Aalten thuis
Kop?
‘Ja, zo’n smuigerige kop heeft die vent. Zo zelfingenomen voldane rotkop’
‘Oke, zal ik dat noteren dan? Dat is wat duidelijker dan kop alleen. Dit zegt zo weinig’.
Eerlijk gezegd vind ik wel dat meneer Aalten hier een punt heeft. Meneer Morsink is geen ster in afstemmen. Hij kan nogal hooghartig overkomen. Je zou zelfs kunnen zeggen arrogant. Ook heeft hij de neiging onnodig hard te praten tegen mensen met dementie. Alsof ze per definitie allemaal doof zijn. Als ze op leeftijd zijn.
‘Meneer Aalten wilt u niet even zitten? Dan is het makkelijker om de klacht op te nemen’.
Ik schuif een stoel naar hem toe. Meneer Aalten neemt plaats.
Ik herhaal de laatste zin: ‘Gore flikker, je hoeft hier niet meer te komen, ik hoef die kop niet meer te zien’
‘Ja, gore flikker’
‘Ja precies’, zeg ik
‘Mij wegstoppen omdat ik een keer val. Godsgeklaagd’.
‘Bizar’, zeg ik. ‘Wilt u nog iets toevoegen?’
‘Als ik je in mijn handen krijg, krijg je een beuk’.
‘Een mokerslag’, zeg ik
‘Een dreun’
‘Een kaakslag’
‘Ja’, zegt meneer Aalten wat gekalmeerd.
‘Zal ik de klachtenbrief even voorlezen?’
Meneer Aalten knikt.
‘Gore klootzak, je denkt dat je het allemaal weet’
Gore flikker, je hoeft hier niet meer te komen, ik hoef die kop niet meer te zien.
Met je zelfingenomen voldane rotkop.
Als ik je in mijn handen krijg, krijg je een beuk. Een dreun.’
‘Mhh’, ik kijk wat bedenkelijk naar de brief. ‘Ik mis nog wat. U niet meneer Aalten? We hebben rotkop, beuk en dreun. Het is wat mager. Vindt u niet?’
‘De lul’
‘Ja dat is een mooie. Lul, geeft toch dat stukje verdieping. Ik schrijf hem op. Mooi gevonden meneer Aalten, origineel. Je hoort hem ook niet vaak meer. Tegenwoordig is het woord ‘dickpic’ populair. We houden het lekker old fashion’.
Meneer Aalten kijkt mij aan.
‘Wat denk u? Doen zo’.
‘Doe maar’.
Ik scheur het vel uit het blok, pak mijn envelop uit de tas en stopt de brief erin
‘Fijn dat we het zo snel hebben kunnen regelen meneer Aalten. Bedankt voor uw openhartigheid. Wilt u ook een kopje koffie. Die heeft u wel verdiend’
‘Doe maar’.
Het zijn deze mensen als meneer Aalten die in de dementiezorg worden gecorrigeerd, geconfronteerd, gesedeerd en geblokkeerd in het uiten van hun emoties. Emoties waar ze recht op hebben. Want voor velen is een opname in het verpleeghuis traumatisch. Ze hebben óns nodig. Om zich te uiten. Want delen is helen. Iedere dag een stukje meer.
𝐎𝐦𝐠𝐚𝐚𝐧 𝐦𝐞𝐭 𝐝𝐞𝐦𝐞𝐧𝐭𝐢𝐞. 𝐇𝐞𝐭 𝐦𝐨𝐨𝐢𝐬𝐭𝐞 𝐰𝐚𝐭 𝐞𝐫 𝐢𝐬. 𝐃𝐨𝐞 𝐦𝐞𝐭 𝐦𝐢𝐣 𝐦𝐞𝐞 𝐞𝐧 𝐤𝐨𝐦 𝐧𝐚𝐚𝐫 𝐝𝐞 𝐯𝐞𝐞𝐥𝐠𝐞𝐩𝐫𝐞𝐳𝐞𝐧 𝐦𝐮𝐳𝐢𝐞𝐤𝐭𝐡𝐞𝐚𝐭𝐞𝐫 𝐬𝐡𝐨𝐰 𝐃𝐚𝐠 𝐌𝐚𝐦𝐚 𝐯𝐚𝐧 𝐨𝐮𝐝𝐞𝐫𝐞𝐧𝐩𝐬𝐲𝐜𝐡𝐨𝐥𝐨𝐠𝐞𝐧 𝐞𝐧 𝐭𝐡𝐞𝐚𝐭𝐞𝐫𝐦𝐚𝐤𝐞𝐫𝐬.
𝐁𝐞𝐥𝐞𝐞𝐟 𝐢𝐧 𝐡𝐞𝐭 𝐭𝐡𝐞𝐚𝐭𝐞𝐫 𝐰𝐚𝐭 𝐝𝐞𝐦𝐞𝐧𝐭𝐢𝐞 𝐦𝐞𝐭 𝐣𝐨𝐮𝐰 𝐧𝐚𝐚𝐬𝐭𝐞 𝐞𝐧 𝐜𝐥𝐢𝐞𝐧𝐭 𝐝𝐨𝐞𝐭 𝐞𝐧 𝐰𝐢𝐣 𝐛𝐞𝐥𝐨𝐯𝐞𝐧 𝐣𝐨𝐮 𝐝𝐚𝐭 𝐣𝐨𝐮𝐰 𝐨𝐦𝐠𝐚𝐧𝐠 𝐦𝐞𝐭 𝐝𝐞𝐦𝐞𝐧𝐭𝐢𝐞 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐦𝐞𝐞𝐫 𝐡𝐞𝐭𝐳𝐞𝐥𝐟𝐝𝐞 𝐳𝐚𝐥 𝐳𝐢𝐣𝐧!
www.dementieintheater.nl/dagmama
Ervaar in het theater wat dementie met jouw naaste of cliënt doet. En wij beloven je dat jouw omgang met dementie niet meer hetzelfde zal zijn.
Dag Mama is de veelgeprezen muziektheatershow over omgaan met dementie.
Je krijgt de krachtigste omgangsmethodiek in handen voor de mooiste momenten samen. Want er is nog zoveel mogelijk! Ontdek het nu in het theater. Herkenbaar, ontroerend en levensveranderend.
Dag Mama toert nog één keer door Nederland. Met wie ga jij?
