DE HALVE BLOEMENVEILING VAN AALSMEER
Bingo op de verpleeghuisgang, een heuse DJ die familieboodschappen afdraait, verpleeghuismuren bezaaid met honderden kaarten, de halve bloemenveiling van Aalsmeer uitgestald in de huiskamer, orkesten in de achtertuin. Het is in een deel van de verpleeghuizen werkelijk een drukte van jewelste. De maatschappij lijkt ervan doordrongen te zijn dat we de mens met dementie een hart onder de riem moeten steken. Onze missie is kristalhelder: deze mensen uit hun sociale isolement halen.
Het maakt de Corona tijd tot een indrukwekkende tijd. En hoewel er natuurlijk een hoop verandert voor de mens met dementie, blijft er voor hen gek genoeg óók een hoop hetzelfde. Het sociale isolement waar we ons nu zo sterk tegen verzetten, is voor de mens met dementie de dagelijkse realiteit. Het hoort bij de aandoening. Mensen raken steeds meer het contact met zichzelf en anderen kwijt, wat uiteindelijk resulteert in een innerlijke ‘lockdown’. Dan is het moment daar dat de mens met dementie zich niet meer bewust is van wie hij is, waar hij is of wat hij wil. Ervaringen worden uiterst basaal: honger, dorst, koud of warm en ga zo maar door. We kunnen ons er maar moeilijk een voorstelling van maken. Het maakt dementie tot een uiterst ongrijpbaar proces, een onzichtbare vijand, wat menig mens afstoot. We sluiten ons maar wat vaak voor de mens met dementie af. Te vreemd. Te confronterend. Te ontluisterend.