‘Die verzorgenden zijn niet jouw knechtjes, dokter Kuikens!’
Wil je de nieuwste inspiratie ontvangen? Meld je aan via de volgende link: https://psychologieintheater.activehosted.com/f/5
‘Hoe gaat het met dossiernummer 38?’
Dokter Kuikens kijkt mij vragend aan met zijn ronde brillenglazen en oversized colbertje.
‘Hoe ging het eten en slapen deze week?’
Melanie kijkt naar mij. En ik, ik kan niet geloven wat ik hoor.
‘Dossiernummer 38?, herhaal ik. Hopende dat dit een grap is.
‘Ja 38. Hoe is dat deze week gegaan?’
Meneer Kuikens kijkt nu naar Evv’er Janine die recht tegenover hem zit.
Janine houdt haar mond. Maar ik zie het aan de vlekken in haar nek. Janine is niet blij. En dat is nog zacht uitgedrukt. Als je langer samenwerkt, leer je elkaar steeds beter kennen.
Het is het eerste bewonersoverleg met dokter Kuikens die sinds één week in verpleeghuis ‘de Roerdomp’ werkt. Een man van middelbare leeftijd met hippe bril en modieuze schoentjes. En blijkbaar de pijnlijke gewoonte om bewoners niet bij naam maar dossiernummer te noemen.
Janine antwoordt: ‘nou het slapen ging niet zo goed, hij is ‘s nachts vaak wakker’.
‘Hoe laat gaat hij dan naar bed?’
Een uur of 10. Meestal na een glaasje warme melk. We stoppen hem goed in maar toch wordt hij zo’n 6 keer per nacht wakker.
‘Dat is toch geen probleem’, zegt dokter Kuikens terwijl hij in dossier 38 schijft.
‘Nou, uhhh, hij wordt ‘s ochtends wel moe en onrustig wakker en dan moet je er echt een half uur bij zitten. En die tijd is er niet’.
‘Ze zitten hier niet voor hun zweetvoeten he.
Kleed hem gewoon aan en breng hem naar de huiskamer.
‘Dat hebben we geprobeerd..’
Kuikens kijkt wat verveeld onder zijn bril door: ‘Ja en?’
‘Ja, nou ja, dat wil hij niet. Hij moet echt eerst bijkomen en wil niet onder de mensen zijn’.
‘Neem hem maar gewoon mee naar de huiskamer en geef hem een kop koffie. Dan zal het wel gaan’.
‘Maar…’
‘Oké mooi. En hoe gaat het met die roepende meneer? Is dat minder geworden sinds het zonodig lorazepammetje?’
Ik weet niet wat ik hoor. Mijn handen worden klam, ik voel mijn hart in mijn keel bonken, mijn ademhaling versnelt en het liefste wil ik nu hard met de vuist op tafel slaan.
THEATERSHOWS DAG MAMA 1 & 2 - SAMEN HET BÉSTE GEVEN
BINNENKORT BIJ JOU IN DE BUURT!
Misschien heb ik het te vaak meegemaakt de afgelopen 14 jaar. De hiërarchie in het verpleeghuis. De behandelaren en managers bovenaan de ladder en de verzorgenden onderaan. Behandeld als knechtjes. Als persoonlijke assistenten. Niet meer dan een paar ‘handen aan het bed’.
Verzorgenden die niet gehoord worden. Geïntimeerd of genegeerd.
En heel eerlijk, toen ik net de ouderenzorg in kwam, jaren geleden, had ik er zelf ook een handje van: als ik verzorgenden gezellig koffie zag drinken in de huiskamer, terwijl een bewoner hard zat te roepen, vond ik dat ze faalden. Niet bewust van het feit dat zorgverleners vooral ook goed voor zichzelf moeten zorgen, willen ze dit werk volhouden.
Dat uren achter elkaar blootgesteld worden aan bijvoorbeeld roepgedrag echt zwaar is. En die ontspanning van even samen een kopje koffie drinken gewoonweg pure noodzaak is.
Dooddoeners als ‘ze zitten hier niet voor hun zweetvoeten’ ontneemt verzorgenden de kans om te praten over de impact van hun zware werk. En dit is nodig. Want betast worden, geknepen, geslagen, bewoners zien sterven, ziek of depressief zien worden; het doet wat met je.
‘Dus dokter Kuikens, ik wil u graag het volgende vertellen:
Deze mensen moet je waarderen en respecteren, laten tieren als ze erdoorheen zitten. Op een boksbal laten rammen als ze boos zijn, hun bevindingen serieus nemen én vooral écht meer betalen. In plaats van uit te buiten En nee, niet iedereen kan dit werk zomaar doen. Geen familie, voormalig horecamedewerker of stewardess. Verzorgenden beoefenen een VAK. Dit zijn geen knechtjes, maar doorgewinterde professionals.
Die van hun bewoners zijn gaan houden. Voor hen is het geen dossiernummer, maar een mens van vlees en bloed. En ook al praten sommigen niet meer, of kramen ze in jouw ogen ‘onzin’ uit; het is een taal die veel verzorgenden verstaan. Ieder kreuntje, steuntje of geluidje heeft betekenis. En het doet verdriet als cliënten je ontvallen.
Sommigen voelden zelfs een beetje als familie. Je hield hun hand vast toen ze door de benen zakte in de gang. Je stopte ze stevig toe als ze niet konden slapen. En gaf ze een kus op hun voorhoofd als ze huilden om Mama.
En ik ben enorm trots om met hen te mogen werken. Ik leer iedere dag van ze. Niet alleen van de verzorgenden, maar ook van de helpenden, koks, receptionisten, kappers en pedicuren, medewerkers van de wasserij, schoonmakers, restaurantmedewerkers, activiteitenbegeleiders, verpleegkundigen en vele anderen. Zij verdienen uw respect en compassie in plaats van uw arrogantie.
Amen.
Ervaar in het theater wat dementie met jouw naaste of cliënt doet. En wij beloven je dat jouw omgang met dementie niet meer hetzelfde zal zijn.
Dag Mama is de veelgeprezen muziektheatershow over omgaan met dementie.
Je krijgt de krachtigste omgangsmethodiek in handen voor de mooiste momenten samen. Want er is nog zoveel mogelijk! Ontdek het nu in het theater. Herkenbaar, ontroerend en levensveranderend.
Dag Mama toert nog één keer door Nederland. Met wie ga jij?
