Het zorgteam scheldt meneer Meesters uit voor ‘klootzak’
Wil je ook de nieuwste tips en verhalen ontvangen? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief: klik hier
We zitten op de 4e verdieping van verpleeghuis Rotteknor in hartje Amsterdam.
Verzorgenden Jannie, Mees, Arie en Kees zijn ook van de partij. Met frisse tegenzin. Het overleg gaat over meneer Meesters, die de gemoederen in de groep flink bezighoudt. Hij scheldt medebewoners verrot, houdt stoelen bezet, verstopt handtasjes en ga zo maar door.
Helaas heeft meneer Meesters het met name gemunt op de ‘zwakkeren’ van de groep. Mensen die beduidend een stuk minder functioneren dan hij.
‘Hoe is het deze week gegaan?’, vraag ik
‘Ja, hetzelfde. Er is niet veel veranderd in dat opzicht. Hij vertoont nog steeds verbaal onrustig gedrag.’
Ik kijk naar Mees, de stagiaire die net nieuw is. En een snuffelstage loopt op de afdeling.
‘Ja, ik had het niet verwacht, dat mensen op deze leeftijd zulk gedrag vertonen.’
‘Je verwacht het meer bij kinderen?’, vraag ik.
‘Eigenlijk wel.’
‘We moeten ons wel realiseren dat hij er niks aan kan doen’, voegt Jannie toe. Een oude rot in het vak die al vele meneer Meesters heeft mogen verzorgen. Ze is klein van stuk maar met een enorme staat van dienst. Volgend jaar mag ze met pensioen. Iets waar ze erg naar uitkijkt. ‘Lekker met de camper touren’, zei ze laatst
‘Ja ze zitten hier niet voor hun zweetvoeten’, vul ik aan.
Ik kijk rond en zie de irritatie van de gezichten druipen. Zodra het woord Meesters valt, zie ik enkele gezichten in de plooi schieten. Geรซrgerd. Walging zelfs. Het is ook moeilijk om aan te zien hoe sommige bewoners, die het al zo zwaar hebben, op momenten worden geterroriseerd.
‘Wat voelen jullie hier eigenlijk bij?’, vraag ik wat onnozel.
‘Ja, wat moeten we voelen. Het hoort er toch bij. Mensen zitten hier toch niet voor niks.’
‘Maar dat vraag ik niet, wat voelen jullie hierbij?’
Ik kom het vaker tegen. Teams waarbij weinig over gevoelens gesproken wordt. Die van bovenaf worden bestuurd en vooral worden ingepeperd dat ze bepaald gedrag moeten verdragen. Meer dan eens wordt hen te verstaan gegeven dat het bij hun professie hoort en dat ze vooral professioneel moeten handelen. Anders wordt al snel geรฏmpliceerd dat ze ongeschikt zijn voor de zorg.
Arie kijkt mij wat meewarig aan. ‘Wat voel ik hierbij? Weet ik niet. Daar denk ik niet over na.
Hij kan er niks aan doen’.
‘Maar dat vraag ik niet. Wat voel je hierbij?’
‘Irritatie’, roept Jannie.
‘Dank je, nu komen we ergens.’
‘Boosheid’, roept Mees. ‘Ja heel eerlijk vind ik die vent… ik mag het niet zeggen… stikirritant.’
Ik loop naar de flipover en schrijf de woorden op
‘Stikirritant, boosheid’
THEATERSHOWS DAG MAMA 1 & 2 - SAMEN HET BรSTE GEVEN
BINNENKORT BIJ JOU IN DE BUURT!
Dan is het stil.
‘Ik denk toch dat dit beter kan. Deze hele flipover moet vol. We hebben nog wat te gaan.’
‘Onbeschoft’
‘Dat is netjes geformuleerd’, zeg ik.
‘Klootzak’, schrijf ik op.
De groep kijkt mij wat geschokt aan. ‘Steek je vinger op als je dit herkent?’, vraag ik.
Vertwijfeld steekt Mona haar vinger op. ‘Heel eerlijk voel ik dit wel.’
‘Hufter’, roept Kees.
Heel mooi, zeg ik. Dit lijkt er meer op.
En alsof het hek van de dam is, vliegen ineens de woorden in het rond
‘Eikel, gemeen, respectloos, een pestkop, ondankbare hond, een smeerlap, ik trek hem niet. Ik wil vaak niet zijn kamer binnen. Soms heb ik het gevoel dat ik hem totaal wil negeren of uitschelden om te laten voelen wat hij doet bij anderen.’
‘Meer?’, vraag ik
‘Nou, ik negeer hem soms expres. Dat merk ik wel’, zegt Arie. ‘Of ik laat hem net wat langer op het toilet zitten. Dan denk ik ”nu weet je hoe het voelt om zo vernederd te worden.”’
‘Is dit het?’
‘Ja’ roept de groep.
Ik loop terug naar tafel.
‘Ik wil jullie vragen even een minuut naar dit bord te kijken en gewoon op je in te laten werken.’
‘Dit is professionaliteit mensen. Dit is oprechtheid. Dit is trouw blijven aan jezelf.
Deze gevoelens zijn er. Deze gedachtes leven er. En deze mogen er ook zijn.’
‘Wel triest’, zegt Mona
‘Voor wie?’, vraag ik.
‘Voor meneer Meesters ook wel. Dat ‘ie zo uitgekotst wordt’
‘Voel je dit zo?’, vraag ik
‘Ja toch wel..’
‘Ook dit is realiteit. Triest’, zeg ik
‘Wat hebben jullie nu nodig om meneer Meesters te verdragen. Om hem de zorg te geven die hij nodig heeft?’
‘Ik denk meer inzicht in zijn voorgeschiedenis. Zodat we wat begrip kunnen opbrengen’, zegt Jannie. De groep knikt.
‘Want dat willen jullie? Begrip?’
‘Ja, we zijn er voor allemaal toch?’ Arie kijkt rond. De collega’s knikken instemmend.
‘We gaan een familiegesprek regelen. Maar voor nu wil ik jullie bedanken voor jullie eerlijkheid. Deze gevoelens zijn net zo veel waard als de gevoelens van empathie en begrip. Zonder stil te staan bij deze boosheid, kun je de ander nooit de hand reiken.’
Omgaan met dementie; het mooiste wat er is.
๐ WIL JIJ DIT BERICHT DELEN?
โญ ๐๐ผ๐ฒ ๐บ๐ฒ๐ ๐บ๐ถ๐ท ๐บ๐ฒ๐ฒ รฉ๐ป ๐ธ๐ผ๐บ ๐ป๐ฎ๐ฎ๐ฟ ๐ฑ๐ฒ ๐๐ฒ๐ฒ๐น๐ด๐ฒ๐ฝ๐ฟ๐ฒ๐๐ฒ๐ป ๐บ๐๐๐ถ๐ฒ๐ธ ๐๐ต๐ฒ๐ฎ๐๐ฒ๐ฟ๐๐ต๐ผ๐ ‘๐๐ฎ๐ด ๐ ๐ฎ๐บ๐ฎ’. ๐ฉ๐ฎ๐ป ๐ผ๐๐ฑ๐ฒ๐ฟ๐ฒ๐ป๐ฝ๐๐๐ฐ๐ต๐ผ๐น๐ผ๐ด๐ฒ๐ป ๐ฒ๐ป ๐๐ต๐ฒ๐ฎ๐๐ฒ๐ฟ๐บ๐ฎ๐ธ๐ฒ๐ฟ๐. ๐ญ๐ฒ ๐ต๐ฒ๐ฒ๐ณ๐ ๐ฎ๐น ๐ฏ๐ฌ๐ฌ.๐ฌ๐ฌ๐ฌ ๐บ๐ฒ๐ป๐๐ฒ๐ป ๐ด๐ฒ๐ต๐ผ๐น๐ฝ๐ฒ๐ป ๐ถ๐ป ๐ฑ๐ฒ ๐ผ๐บ๐ด๐ฎ๐ป๐ด ๐บ๐ฒ๐ ๐ฑ๐ฒ๐บ๐ฒ๐ป๐๐ถ๐ฒ. โค
www.dementieintheater.nl/dagmama
Wil je ook de nieuwste tips en verhalen ontvangen? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief: klik hier
Ervaar in het theater wat dementie met jouw naaste of cliรซnt doet. En wij beloven je dat jouw omgang met dementie niet meer hetzelfde zal zijn.
Dag Mama is de veelgeprezen muziektheatershow over omgaan met dementie.
Je krijgt de krachtigste omgangsmethodiek in handen voor de mooiste momenten samen. Want er is nog zoveel mogelijk! Ontdek het nu in het theater. Herkenbaar, ontroerend en levensveranderend.
Dag Mama toert nog รฉรฉn keer door Nederland. Met wie ga jij?
