HET VOLMAAKTE AFSCHEID VAN GREETJE
Toen ik haar daar zag zitten, wist ik bijna zeker dat haar dagen geteld waren. Niet omdat ze zo mager was, want dit was ze al maanden. Niet omdat ze weinig sprak, want dit deed ze al jaren niet meer. Maar door de blik in haar ogen. Berustend. Alsof de rust die ze al jaren zocht, ineens daar was. Toen ze even stopte met zoeken.
Zoeken had ze eigenlijk al van jongs af aan gedaan. Toen ze als baby’tje van een paar maanden oud bij een bombardement haar beide ouders verloor, haar zusje en haar broertje. Wonder boven wonder was de dood haar genadig. De balken van hun huis hadden zich als een kruis boven haar wiegje gevormd. Alsof ze in elkaars armen vielen om het rieten mandje te beschermen. Vanaf dat moment moest ze leven in afwezigheid van de belangrijkste mensen, die ze nooit gekend had. Maar ze was moedig. Ze was sterk. Ze groeide op en trouwde op jonge leeftijd met Herman. Een eenvoudige boerenzoon die niks nodig had om gelukkig te zijn. Behalve zijn Greetje. En Greetje maakte Herman gelukkig. Ze kookte, ze maakte schoon, ze had hem en hun 3 kinderen lief. Ze leefde het leven in de wetenschap dat ieder moment de wereld op zijn kop kon staan. En dus was ze dankbaar.
Ook vandaag in ons verpleeghuis was ze dankbaar. Klagen deed ze nooit. Wilde je haar wassen, dan liep ze met je mee. Stond haar eten op tafel, dan schoof ze aan. Moest ze naar het toilet, dan liet ze zich begeleiden. En nu de dood haar komt halen, toont ze zich dapper.
Ik ga naast haar zitten en kijk haar aan in haar opvallend blauwe ogen. Ze kijken terug. Net als de vorige drie keer dat ik naast haar bed zat om afscheid te nemen. Maar iets zegt mij dat dit de laatste keer is. Ik denk dat ze dit weet. En vraag mij af of Herman dit ook weet. Zijn geloof in het leven van Greetje is zo groot, dat voor haar dood geen plek is. Net als toen in de wieg. ‘Als ze dat overleeft, overleeft ze dit ook’, Dat zegt hij vaak als hij naast haar bed zit op de grote groene fauteuil.
Dementie in Theater
DAG MAMA 1 & 2
Zodat het leven met dementie zoveel mogelijk een gelukkig leven kan zijn. voor iedereen.
Herman is ook groot, wel 2 meter lang. Aan zijn grote voeten draagt hij twee oude pakschoenen. De hele dag spreekt hij tegen zijn Greetje. ‘Straks gaan we weer samen naar de eendjes in de vijver. Dat weet je wel he. En wandelen we naar de geitjes op het land, want daar hou je zo van. De geitjes zijn drachtig, ze zijn zo mooi rond, dat vind je prachtig. Dat weet ik zeker. Dat weet ik zeker, Greetje. Nog een paar dagen en dan mag je weer naar huis.’
Misschien heeft Herman gelijk. En komt Greetje over een paar dagen ‘thuis’. In een lachend huis, waar haar broertje en zus spelen voor de openhaard en moeder oude sokken stopt. En Greetje in haar wiegje kirt, terwijl ze rammelt aan haar oude rammelaar. Misschien. Misschien….
Soms pakken we Hermans hand even vast en luisteren we samen naar de ademhaling van Greetje die steeds onregelmatiger klinkt. Herman hoort het niet. We praten over Greetje, over de geitjes op het land en de eenden in de vijver. Over de bomen in het bos en de liefde in zijn hart. Deze liefde zal blijven, ook als Greetje er straks niet meer is. In zijn hart en het onze. Dag lieve Greetje. We houden van je. Doe je je broertje en je zusje de groeten. En je moeder en je vader een kus. Je wiegje staat klaar.
Ervaar in het theater wat dementie met jouw naaste of cliënt doet. En wij beloven je dat jouw omgang met dementie niet meer hetzelfde zal zijn.
Dag Mama is de veelgeprezen muziektheatershow over omgaan met dementie.
Je krijgt de krachtigste omgangsmethodiek in handen voor de mooiste momenten samen. Want er is nog zoveel mogelijk! Ontdek het nu in het theater. Herkenbaar, ontroerend en levensveranderend.
Dag Mama toert nog één keer door Nederland. Met wie ga jij?
