Dit is een ware kunstvorm. Met hun sterke intuïtie en gevoel, bewegen de verzorgenden mee met de kwetsbare medemens en diens oer-menselijke behoefte om zich begrepen te voelen en er nog bij te horen. Het is als een ontroerende dans met vele ‘acrobatische’ hoogstandjes.
Is het daarom niet verschrikkelijk dat wij, de ‘maatschappij’, deze kunstvorm stelselmatig onderwaarderen? Door er een minimaal loon tegenover te stellen, dat gemiddeld zo’n één vierde van dat van de manager bedraagt. De manager, die van dit talent vaak geen kaas heeft gegeten en zich dan toch verheven voelt. Door de verzorgenden met een ondermaatse opleiding het werkveld in te sturen. Door hen dusdanig te overladen met werk dat die mooie dans onmogelijk wordt. Door hen in overleggen kort te houden, omdat ze ‘laaggeschoold’ zijn.
Geloof me, deze onderwaardering gaat niemand in de koude kleren zitten. De kans is groot dat de verzorgenden (en uiteindelijk wij allemaal) het vertrouwen verliezen in zichzelf en het systeem. Dat ze onzeker, gedesillusioneerd, pessimistisch en verbitterd raken.
Verbittering zien we veelvuldig bij zorgverleners die zich in de steek gelaten voelen. Zo verwordt hun nobele kunstvorm tot een ‘dans macabre’. Tragisch.
Dr. David Blom is theatermaker en onderzoeker. Hij promoveerde op zijn proefschrift ‘for bitter or worse’, over verbittering in de zorg.
Illustratie door Misha Blom
